Blogpost:
Ellen de Ruiter
Darmtoestanden
Publiceren maakt labiel. Mij althans. Spontane darmklachten. Kotsneigingen. Terugtrekgedrag. Ze-vinden-er-vast-geen-reet-aan-gedachten. Dat soort gedoe. Met hier en daar een opleving, dat dan weer wel. Op die momenten durf ik het toch aan. Hup, publiceren die boel, wat kan mij het ook schelen. Om er een dag later weer heel anders over te denken. Opnieuw darmtoestanden.
Bij De Moordclub ging het ongeveer zo:
- Eerste versie van het boek klaar. Hoera! Uitgevers mailen!
- Uitgevers reageren niet. Zie je wel, het is slecht.
- Uitgevers reageren nog steeds niet. Nah, zo slecht is het toch niet?
- Uitgevers reageren nog steeds niet. Shit. Ik word nooit een ‘echte’ schrijver.
- Uitgevers reageren nog stééds niet. Weet je wat, ik ga zelf iets met het boek doen. Het is gewoon cool!
*Knutselt website in elkaar*
- Zo. Ik heb een eigen website! Jeuj! En nu?
- Ontmantelen maar weer, wordt toch niets.
- Nee, zonde. De Moordclub is leuk!
- Ja maar... ik sta voor joker als ze lezen wat ik heb geschreven.
- Valt best mee. Schijt aan alles. Publiceren die hap.
In die laatst omschreven fase heb ik toegeslagen: ik maakte mijn plannen bekend aan het ‘grote’ publiek (door middel van een lullig Tweetje, maar toch). Nu is er geen weg meer terug, de online Moordclub is een feit. Iedereen weet ervan en iedereen mag er wat van vinden. Zondag verschijnt deel 2. Poeh.
Wees alsjeblieft een beetje lief.
Dank u.
Lees verder op mijn site