Blogpost:
Janneke Siebelink
In de personeelsvertrekken van Pride and Prejudice
Tijdens haar studie was ze geïntimideerd door grote schrijvers als Shakespeaker, Chauser en Dickens. Wanneer ben je over die angst heen gekomen en ben je begonnen met schrijven? Ze verhuisde naar Belfast in Noord-Ierland en belandde in een levendige kunstenaarsgemeenschap. Er waren daar Echte schrijvers en het werd haar duidelijk (al is het heel logisch als je erover nadenkt) dat schrijven wordt gedaan door echte, levende mensen, niet alleen door dode, Grote Namen. Ze stapte over haar angst heen en begin met schrijven. Gelukkig! Want schrijven lijkt voor haar als ademen. Het gemak. Het vloeien van de woorden. De personages die van het papier af wandelen. De tranen. Jo Baker over haar vijfde roman, ‘een meesterlijke variant op een grootse klassieker’ zoals USA Today al schreef, Landgoed Longbourn:
Kun je vertellen waar Landgoed Longbourn over gaat?
Het gaat over wat er gebeurt in de bediendenvertrekken in Pride and Prejudice. De bedienden, die nauwelijks aanwezig zijn in de roman van Austen, spelen in mijn roman de hoofdrol.
Wat inspireerde je tot het schrijven van dit boek?
Ik verlies mezelf graag in de wereld van de romans van Austen, maar ik heb altijd geweten dat ik daar niet thuishoorde. Familieleden van mij werkten als bedienden, dus ik vond het moeilijk om mezelf voor te stellen hoe het zou zijn om in de schoenen van Elizabeth Bennet te staan. Het zou logischer zijn als ik ze zou schoonmaken. En toen bleef een bepaalde zin uit Pride and Prejudice (‘the very shoe-roses for Netherfield were got by proxy’) in mijn hoofd hangen en ik dacht alleen maar: “wie is Proxy?’ en uit die vraag is deze hele roman ontstaan.
Waarom voel je je zo aangetrokken tot de tijd waarin Landgoed Longbourn zich afspeelt?Het was een heel formele tijd en ik denk dat die formaliteit zorgde voor drama. Er waren zulke strenge regels over gedrag en etiquette, dat spanning en romantiek afzwakten en uitbreidden. Verlangens konden niet zomaar worden geuit zonder een ramp te veroorzaken en dat zorgde voor drama.
Zou je zelf in die tijd hebben willen leven? Nee. Vroeger dacht ik van wel, maar nee, toch niet. Het zou heel moeilijk zijn geweest als je zou werken en saai zijn als je niet zou werken. En voor vrouwen was de keuze beperkt. En dan heb ik het nog niet eens over het gebrek aan sanitaire voorzieningen, antibiotica en narcose. Nee, hoe romantisch en mooi het ook lijkt, ik ben blij dat ik in deze tijd leef.
Was je bang voor negatieve recensies? Je boek is geïnspireerd op Jane Austen er zijn altijd mensen die denken dat zij ‘heilig’ is…
Ja, daar was ik wel bang voor. Het kwam niet in me op toen ik aan het boek werkte. Ik schreef eigenlijk meer voor mezelf dan voor iemand anders. Toen het boek uitkwam, realiseerde ik me dat sommige mensen weleens beledigd zouden kunnen zijn: iedereen respecteert en houdt van Austen. Er waren een paar vijandige reacties (op Facebook zei bijvoorbeeld iemand dat ik mijn eigen f***ing roman maar moest schrijven). Op dat moment kwamen, denk ik, een hoop van die negatieve reacties vooral van mensen die het boek niet hadden gelezen. Als mensen het lezen, realiseren ze zich meestal wel dat het met respect voor het origineel is geschreven en dat het een op zichzelf staand boek is. Maar toch heb ik al vanaf het begin besloten dat ik geen recensies zou gaan lezen. Hoewel ze blijkbaar vrij goed zijn.
Vind je het vervelend dat mensen het boek vergelijken met Downtown Abbey? Je boek heeft een eigen identiteit.
Ik vind het niet erg, maar ik kijk niet naarDowntown Abbey. Deze roman behandelt onderwerpen die Austen niet behandelde. Ze kreeg veel kritiek omdat ze deze onderwerpen negeerde: bedienden, de oorlogen van Napoleon, de relatie tussen verschillende rassen. Waarom denk je dat Austen niet over deze onderwerpen schreef? Ze maakt hier zelf grappen over in haar brieven. Dat ze een passage zou moeten toevoegen aan Pride and Prejudice over Napoleon Bonaparte om het boek wat serieuzer te maken. Maar dat zou een prachtig gestructureerd boek alleen maar rommelig maken. Toch heeft ze deze onderwerpen soms oppervlakkig behandeld. Daar heb ik mijn idee voor Longbournvandaan. Maar over het algemeen heeft het volgens mij geen zin om haar te bekritiseren voor iets wat ze niet is, alsof ze zou moeten schrijven zoals latere schrijvers als George Elliot of Dickens. Haar boeken zouden dan niet hetzelfde zijn en dat zou heel erg jammer zijn.
Wilde je altijd al schrijver worden?
Ja.
Hoe heb je een uitgever gevonden?
Ik heb een agent gevonden en zij heeft een uitgever voor me gevonden. Ik heb mijn manuscript eerst naar een paar goede uitgevers gestuurd, tot een van hen mij er vriendelijk op wees dat ze geen manuscripten behandelen die zomaar naar ze opgestuurd worden en dat ik echt een agent zou moeten nemen in plaats van geld te verspillen aan verzendkosten.
Hoe uitgebreid plan je je romans?
Ik weet altijd waar ik naartoe wil, maar ik wijzig tijdens het schrijven altijd de route.
Wat is je routine voor het schrijven? Schrijf je op een bepaalde plaats of een bepaald moment van de dag?
Tegenwoordig schrijf ik als de kinderen naar school zijn. Ik werk graag aan de keukentafel (daar is veel licht) of een café in de stad. Ik heb ook een studeerkamer maar dat is nu meer een opslag voor mijn boeken geworden.
In een interview heb je gezegd dat je een echte boekenwurm bent. Wat lees je momenteel?
Ik ben op boekpromotie in de VS dus ik dacht dat het wel leuk was om Roughing van Mark Twain te lezen tijdens het reizen. Het is een fantastisch boek.
Waar werk je momenteel aan?
Dat durf ik niet te zeggen.
Voor meer interviews & boeken, kijk op www.bol.com/boekenredactie.
