Machtige magie

Het is machtige magie, die van een schrijver. Het ene moment is er helemaal niks. Dan is er een ideetje, een gedachte, een beeld of associatie. En het volgende moment, bám!

Aan alle kanten duiken er personages op. Mensen met hun eigen verleden en toekomstdromen, hun eigen frustraties en verlangens. Die een rol spelen in hun eigen verhaal, nauwelijks meer in dat van jou.

De wereld die je om hen heen bouwt, breidt zich uit met iedere vraag die je jezelf stelt. Of stel je ze al niet meer aan jezelf – de schrijver – maar aan je karakter? Je weet hoe het huis eruit ziet, waar hij woont. Je ziet een door molshopen geruïneerd gazon. Je voelt de ergernis en beseft ineens – alsof het je is ingefluisterd – die molshopen, dat zíjn geen molshopen, maar….

En terwijl jij grip probeert te krijgen op die zich snel uitdijende werkelijkheid, die jij geschapen hebt en toch ook weer niet, gaan je karakters hun eigen gang. Jij als schrijver kunt wel verzonnen hebben dat ze zus-of-zo gaan handelen in een bepaalde situatie. Maar als het moment daar is, blijken ze niet van plan om trouw te blijven aan het plan. Ze verraden hun beste vriend – of weigeren dat. Ze verslaan het monster – of rennen hard weg.

Niks leukers dan iets van die krachtige magie te delen met anderen – mensen die denken dat een verhaal verzinnen moeilijk is. Iets waar je speciaal talent voor moet hebben.

'Fantastisch fantaseren’ is een van de leukste onderdelen van de schoolbezoeken die ik doe. Meestal begin ik met een voorwerp: een mooi mes, een intrigerend flesje, het velletje van een wezel. En dan plaatsen we het in een verhaal door er vragen over te stellen. Wat is dit? Hoe kwam het in deze staat? Wie heeft het in handen gehad? Waarom

Kinderen hebben het vaak snel door. Binnen de kortste keren ontstaan verhalen over hordes vampiers die de school bedreigen, leerkrachten die een moord plegen omdat ze de stress van de klas niet meer aankunnen, of tragische liefdes op het schoolplein.

Volwassenen zijn geremder. Ze vinden het vaak gek, of schamen zich voor hun omgeving. Maar vorige week – op Open Monumentendag – gaf ik de workshop voor volwassenen en is het toch weer gelukt om een paar mensen mee te nemen op reis in hun eigen hoofd.

Want dat wezelvelletje…

Een dokter, op een regenachtige nacht op weg naar een spoedgeval, ziet het wezeltje over de weg snellen. Schrikt, remt en komt tot stilstand tegen een boom. Ondertussen neemt de paniek toe bij de familie van de patiënt, die – als hij sterft – een groot vermogen zal nalaten. Maar hij wil zijn testament wijzigen en dat is onmogelijk als hij sterft.

Niet zo gek dat er conflicten ontstaan als de dokter te laat arriveert en de patiënt sterft. Helemaal omdat de vrouw die daar het meest van profiteert een verhouding blijkt te hebben met de dokter. En dat laat haar schoonzus niet op zich zitten.

Je ziet de regen vallen, hoort de remmen gieren, voelt de paniek. Als dat geen magie is?

Een maskertje leverde een verhaal op over een tragische liefde in het Venetië van de vorige eeuw. Een ganzenveer de geschiedenis van een eenzaam jongetje dat een gans achterna reist naar het Noorden om zichzelf te vinden…

Iedere keer dat het gebeurt ben ik stiekem weer een beetje verbaasd over wat er gebeurt als een aantal mensen aan het fantaseren slaat. Iedere keer denk je weer: wauw! Nog even verder uitwerken en dan heb je echt een sterk verhaal

Machtige magie. En iedereen heeft er toegang toe. Zelfs volwassenen.