Moord bij een Ceasar salad

Victoria Farkas is op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay, waarvan ze iedere dag op haar eigenwijze manier verslag doet. Dag 1.

Vanaf het moment dat ik het Grand Hotel in Torquay binnenstap, schieten mijn little grey cells in de overdrive. Hoewel het hotel, in tegenstelling tot het majestueuze Imperal Hotel aan de overkant van de baai, niet in haar verhalen heeft gefigureerd, heb ik toch het gevoel dat ik in een van haar verhalen terechtgekomen ben. Het is de ambiance en de inrichting van het hotel, de ouderwetse sleutel van de hotelkamer, evenals de gasten die er rondlopen, meestal wat oudere echtparen en binnen notime ben ik een van haar personages. En dan niet degene die wordt vermoord, mag ik hopen, maar je weet het nooit, hier in Torquay waar menig personages het fictieve loodje legde.

Ik prefereer het om in de huid van Miss Marple te kruipen (mijn laptop als surrogaat voor haar eeuwige breiwerkje) en ’s avonds, zittend in de brasserie observeer ik zo onopvallend mogelijk mijn medegasten.

Naast me is een drietal komen zitten; een man en twee vrouwen. Hij heeft een biertje, de dames zitten aan de witte wijn. Hmm, een man en twee vrouwen: zijn echtgenote en haar zus? Zijn echtgenote en zíjn zus? Zijn echtgenote en een vreemde vrouw, waarmee ze bevriend zijn geraakt tijdens de busrondreis door de Engelse Rivièra en aan hun tafel laten zitten? Broer en twee zussen? De verhoudingen zijn eindeloos. Ze keuvelen op geanimeerde toon met elkaar, maar wat nou als hun koetjes en kalfjesgesprek over minder onschuldige zaken blijkt te gaan en ze met z’n drieën een moord beramen? Ik houd ze nauwlettend in de gaten in een poging te ontdekken wie hun beoogde slachtoffer is. De corpulente man die alleen aan een tafel zit en met zijn varkensoogjes telkens schichtig van zijn Iphone opkijkt? De twee dames die zojuist aan de tafel voor me zijn komen zitten? Of toch het echtpaar dat verveeld voor zich uit staart en niet eens meer een poging onderneemt een gespreksonderwerp te zoeken?

Maar dan kijk ik nog eens goed naar de man, naar zijn benen onder de tafel. Nerveus wiebelt hij met zijn been op en neer. Er glijdt een zweetdruppel langs zijn slaap naar beneden en hij kijkt zijn tafelgenoten op een bepaalde manier aan. Vooral de vrouw die naast hem zit moet het daarbij ontgelden. Ineens weet ik het zeker; hij broedt op een manier om haar te vermoorden. Vannacht nog! Het heeft absoluut met een erfenis te maken, of anders met de vrouw die aan zijn andere kant zit. Ik merk kaar tersluikse blikken heus wel op. Ze is verliefd op hem en de vrouw tegenover hem is haar zus die absoluut dood moet, wil ze samen met de man van haar zus verder kunnen gaan. Wat voor moordwapen zou ze gebruiken? Zou ze het moeilijk vinden om haar eigen zus te doden? Wanneer zou de moord ontdekt worden? Zou ze ermee weg komen?

‘Uw Ceaser Salad, mevrouw.’ De stem van de serveerster haalt me uit mijn gedachten, uit mijn verhaal dat zich in de brasserie van het hotel vanzelf lijkt uit te rollen. Verschrikt kijk ik op en knipper met mijn ogen het verhaal van me af. Ik maan mezelf ermee op te houden. Maar nog geen hap later zit ik, bijna honderd jaar nadat Agatha Christie haar eerste huwelijksnacht in het Grand Hotel doorbracht, alweer middenin het verhaal. Dat is wat dit hotel met me doet en ik kijk nu al uit naar de rest van de week op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay: een schilderachtig plaatsje aan de kust van Devon waar Agatha Mary Clarissa Miller op 15 september 1890 werd geboren.