Op de thee bij Agatha

Victoria Farkas is op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay, waarvan ze iedere dag op haar eigenwijze manier verslag doet. Dag 4.

Zodra ik de hal van haar zomerverblijf Greenway binnenloopt, stap ik het leven van Agatha Christie en haar familie binnen. Overal liggen, staan en hangen persoonlijke spullen die een inkijkje in dat leven geven, schilderijen, meubels, porselein, tapijten. Prachtig, en veel van de door de familie verzamelde spullen zou in een museum niet misstaan.

Maar het zijn vooral de kleine dingen die het huis menselijk en huiselijk maken; een achteloos neergegooide bos sleutels in een bakje, een stapel hoeden midden op een tafel, een kaartenhuis in aanbouw op een bijzettafeltje, een foto van een zwart-witte kat en een spelletje Snakes and Ladders (een klassiek bordspel voor kinderen) dat op een kastje ligt. Het zijn die persoonlijke bezittingen die me aangrijpen. De persoonlijke, maar o, zo gewone spullen, zoals iedereen thuis zelf ook heeft liggen. Het huis leeft en voor mij voelt het alsof Agatha Christie en haar familie even weg zijn, maar ieder moment weer thuiskomen. Ik dwaal door het huis alsof ik op visite ben en ik verwacht ieder moment dat een van de bedienden me vertelt dat ik door de familie verwacht wordt in de zitkamer waar de Devon cream tea wordt geserveerd. Zelfs het toilet is open voor het publiek, maar eenmaal in de ruime badkamer voel ik me ineens ongemakkelijk worden en haast me terug naar de bibliotheek op de begane grond. Thuis show ik mijn gasten immers ook mijn wc niet en dat was precies hoe mijn bezoekje aan het toilet voelde. Als een gevalletje voyeurisme van het ergste soort.

Agatha Christie schreef hier geen boeken. Voor haar was dit een vakantiehuis, waar ze niet wilde werken, maar van haar familie en vrienden, haar tuin en de natuur wilde genieten. Van John Ridson, een vriend van de familie, begreep ik dat Agatha Christie Greenway ‘so comfortable’ vond dat er altijd en overal een laagje stof op de meubels en spullen lag. Afstoffen deed ze hier dus blijkbaar ook niet. Wel deed ze hier inspiratie op voor haar moordverhalen, zoals het boothuis, beneden bij de rivier dat in Zoek de moordenaar een lijk van een van de gasten wordt gevonden. Een schilderij van een verdrietig kijkende hond die uiteindelijk in Brief van een dode een belangrijke rol krijgt toebedeeld.

Blijkbaar heeft het huis, de tuinen, de uitkijk over de Dart niet alleen op Agatha Christie een inspirerende werking gehad, maar ook op een oudere heer die, met zijn vrouw en een bevriend echtpaar, in de bibliotheek staan. ‘Het zou toch wat zijn als we straks met de bus terugrijden van Greenway een voor een vermoord worden, zodat als de bus in Torquay aankomt iedereen dood is. Whodunit?’ Lachend lopen ze verder. Voor een moment denk ik na over zijn dichterlijke vrijheid en glimlach om deze kinderlijke Christieuiteenzetting. De chauffeur did it, aangezien Torquay klaarblijkelijk wel bereikt wordt.

Toch wat onrustig stap ik even later de bus binnen. Mijn ogen glijden direct over al mijn medereizigers, maar ik zie hem nergens. Wel knikt het bevriende echtpaar, op de een-na-laatste bank, me vriendelijk toe. Vertwijfeld neem ik plaats en als de bus optrekt vraag ik me af of hij ergens als lijk op het landgoed Greenway is achtergebleven.

Ik weet wel waar ik als eerste zou kijken.