Dodelijk verlanglijstje

Victoria Farkas is op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay, waarvan ze iedere dag op haar eigenwijze manier verslag doet. Dag 2.

Ik wil een tuin. Dat wil ik al een tijdje om mijn dagelijkse portie uren achter de laptop te kunnen doorbreken met schoffelen en harken, maar na de workshop “Hoe vermoord je iemand met een plant?” van vanmorgen heb ik er een heel goede reden bij…

En dus staan de volgende planten op mijn toekomstige verlanglijstjes:

Monnikskap, een wilg, een abrikozen- en/of een amandelboom, een ricinusboom, nicotinia en een taxus!

Tijdens het International Agatha Christie Festival praat Ali Marshall, hoofdtuinierster van Torre Abbey, ons in een klein uurtje bij over de planten in haar tuin en op welke manier je van je buren, echtgenoot, familieleden en kennissen kunt komen. Een workshop naar mijn hart, hoewel ik dat misschien niet al te hard moet roepen, maar het intrigeert me bijzonder. Doodnormale planten die in iedere tuin voorkomen, blijken uiterst giftig te zijn. Sommige doden meteen bij inname, andere laten het slachtoffer langzaam een zeer pijnlijke dood sterven.

Zo is ongeveer alles aan een monnikskap dodelijk. Agatha Christie gebruikte deze plant in Trein 16.50 en Een goochelaarstruc. De wilg daarentegen heeft een pijnstillende werking, maar… is bij grote hoeveelheden toch dodelijk. Wie hoofdpijn heeft en op een stuk wilg kauwt, zal merken dat de pijn verdwijnt. Ik vraag mezelf nu wel serieus af of mijn konijnen, die wilgenbladen en wilgentakken FANTASTISCH vinden, nu drugsverslaafd zijn of altijd hoofdpijn hebben? Enfin, in En toen waren er geen en Zoek de moordenaar vinden de slachtoffers de dood door deze wilg. In de pit van zowel een abrikoos als een amandel zit van nature cyanogene glycosiden… oftewel cyanide. Binnen een paar minuten ben je dood. Cyanide is een van Christies favoriete methodes om iemand om zeep te helpen, zoals in Sprankelend blauwzuur en in De spiegel barstte. Mijn persoonlijke favoriet, de ricinusboom, heeft prachtige bloemen, waarvan de zaden nogal dodelijk zijn. Bijkomstig voordeel is dat je voor een waterdichte alibi kunt zorgen, want het duurt tot maximaal twee weken voordat iemand eraan sterft. Christie gebruikte de ricinusboom als “wapen” in Het huis van de loerende dood. De nicotinia is zeer giftig en leidt en lijdt tot een pijnlijke dood, zoals blijkt in Drama in drie bedrijven en Een handvol rogge. En tot slot is een overdosis van Engelands favoriete heg uiteraard ook zeer dodelijk, getuige Een handvol rogge.

Van de zesenzestig detectiveromans die Agatha Christie schreef, worden in ongeveer de helft daarvan zo’n zestig personages vergiftigd. Even ter vergelijking: in de vier boeken en 56 korte verhalen die Arthur Conan Doyle over Sherlock Holmes schreef, komen tien vergiftigingen voor.

Time flies when you’re having fun, blijkt ook tijdens deze workshop op te gaan, want het uur is voorbij gevlogen. Met een heleboel wijsheid in mijn hoofd én een verlanglijstje op zak, loop ik toch nog even naar hoofdtuinierster Ali Marshall om haar een aantal doelgerichte vragen te stellen over een moord die ik binnenkort in een nieuw verhaal wil plegen. Maar… my lips are sealed.

PS. Wellicht dat na deze workshop mijn eigen man mij vanaf vandaag het avondeten niet meer laat bereiden of zelfs maar in de buurt van de keuken laat. Maar dat risico ben ik bereid te nemen.