Een handshake away van Agatha Christie

Victoria Farkas is op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay, waarvan ze iedere dag op haar eigenwijze manier verslag doet. Dag 3.

Na een aantal dagen participeren in het Agatha Christie Festival voel ik me als een motorrijder op een zomerse dag en een tegenliggende collegamotorrijder groet. Het is een soort ‘ons-kent-ons’-gebaar, een ’jij hoort bij de club der stoere motorrijders en de rest op deze weg niet.’ Nee, de rest sluit de rijder voor dat ene moment buiten. Dan geeft de motorrijder gas en laat diezelfde rest met een noodgang achter zich. Altijd al een tikkeltje jaloers op geweest en de enige keer dat ik mijn tegenliggers groette, was in Australië. Maar dat was meer een ‘hemel, wat ben ik blij dat ik een tegenligger… überhaupt iemand … op deze door god en iedereen verlaten autoweg tegenkom’-gebaar.

Maar… vandaag… jawel… midden in het winkelend publiek van Torquay nam ik zomaar deel aan een ‘ons-kent-ons’-momentje. En wat voelde ik me stoer.

Het was een ouder echtpaar. Ze slenterden langs de baai en waren op weg naar de ijssalon die even verderop lag. Ik was begonnen met het lopen van de Agatha Christie-mile; een 1,6093 kilometerlange route langs twaalf locaties in Torquay die een inkijkje geven in de jonge jaren van Christie. Ik liep ter hoogte van locatie 4, de Princess Pier, waar Christie en haar vriendinnen rolschaatsten als recreatief vermaak. Ik herkende het echtpaar van de Agatha Christie Potent Plant Tour (oftewel ‘Hoe vermoord je iemand met een plant'-tour), zoals ik in de loop der week meerdere oudere echtparen ben gaan herkennen.Ik wuif niet. Ik kijk wel mooi uit. Wuiven doen koningen en koninginnen en hoewel ik een Koninklijke naam heb, wuif ik als een boerin. Nee, in plaats daarvan steek ik kort mijn hand op, knik met mijn hoofd en loop verder, een huppeltje onderdrukkend. Tevreden verwerk ik dit ‘ons-kent-ons’-moment als ik naar locatie 7 wandel waar de buste van mevrouw Christie staat. En echt, geloof me, ik probeer het te onderdrukken. Maar de drang is te groot en onbeschaamd maak ik een stuk of tien groepsselfies met een gezicht alsof het de normaalste zaak van de wereld is om een foto van jezelf en een bronzen hoofd te maken.

In locatie 9, het Torquay Museum, loop ik een aantal John Currangroupies tegen het lijf. Ze schijnen de auteur van o.a. Agatha Christie's Secret Notebooks: Fifty Years of Mysteries in the Making en Agatha Christie's Murder in the Making: Stories and Secrets from Her Archive allemaal persoonlijk te kennen en raken niet uitgesproken over hem. Als ik, boven de clotted cream en een rozijnenscone, een van hen vraag of hij deze week voor Curran of voor Christie gekomen is, begint de rest van de groupies te joelen. Zwijgend denkt hij hier even over na, waarna het hoge woord eruit komt: ‘Voor beiden. It’s fifty/fifty.’ Maar als ik hem ’s avonds weer tegenkomt (mijn hand opsteek en met mijn hoofd knik) betwijfel ik zijn eerdere eerlijkheid. Hij staat te glunderen naast… John Curran. Hij geeft nog net geen licht. Ik schud Curran zijn hand en stel me voor aan de man die ernaast staat. Voor een moment besef ik me dat ik de hand schud van Mathew Prichard, de kleinzoon van Agatha Christie en slechts een handshake away ben van wijlen Christie. En aangezien ik vandaag bij haar buste toch reeds al mijn waardigheid verloren ben, sta ik twee tellen later glunderend naast meneer Prichard, terwijl John Curran de foto neemt.