Mindgames en puzzels

Kort geleden herinnerde ik me een gesprek dat ik ooit als 17-jarige voerde met mijn klassenleraar. Hij vroeg me wat ik wilde gaan doen als ik van school kwam. Ik antwoordde dat ik verder wilde gaan met schrijven, omdat dat nu eenmaal was wat ik leuk vond. Hij keek me bedenkelijk aan en zei: "Dat is inderdaad leuk, maar wat wil je gaan doen?" Er volgde een discussie, waarin hij me vriendelijk doch dringend aanraadde om Journalistiek te gaan studeren en ik dat idee even vriendelijk maar resoluut weigerde te overwegen. Ik wilde geen verslag doen, ik wilde zelf verhalen vertellen. Dat dit niet hetzelfde is, begreep hij niet, maar hij bedoelde het ongetwijfeld opbouwend toen hij zei dat het 'dan nooit iets' met me zou worden. Jaren daarna ontdekte ik dat schrijfster Susanna Kaysen exact hetzelfde overkwam in haar examenjaar. Gelukkig voor mij eindigde daarmee ook meteen iedere overeenkomst en kon ik mijn eerste boek gewoon thuis schrijven, in plaats van in een psychiatrisch ziekenhuis.

Vijftien jaar lang heb ik aan diverse projecten gewerkt, maar ik maakte nooit iets af. Ik wilde niet weten hoe het af zou lopen met de personages van wie ik was gaan houden en zolang het project onaf op een plank ligt, hoef ik geen afscheid te nemen. Dat veranderde met ‘De Dode Kamer’. Toen ik eenmaal begonnen was, moest het af. Ik wilde iets nieuws creëren, een ander soort verhaal: de Mindgame Thriller. Psychologisch, character driven, realistisch, met lagen en ongebruikelijke personages. Dat lukte aardig – hoewel het geheel iets omvangrijker bleek dan ik van tevoren had bedacht. Tijdens de laatste herschrijfronde van ‘DDK’ dacht ik de ruwe lijnen uit voor de twee vervolgen en verwerkte alvast kleine hints en sleutelmomentjes in het eerste deel. Na de één na laatste herschrijfronde had ik me inmiddels over laten halen om het uit te brengen en het gegeven dat anderen het boek zouden gaan lezen, nam ik mee naar de laatste rewrite.

Wat wilde ik mijn lezers bieden? Een vernieuwend en boeiend verhaal, dat natuurlijk voorop, maar wat als je daarin nog een paar stappen verder zou gaan? Ik wilde een boek, waarin een actieve rol weggelegd wordt voor de lezer. Ik wilde hen uitdagen, mee laten leven en mee laten puzzelen met mijn personages en ja, ik geef het toe, de lezer door hen om de tuin laten leiden. Hen vertederen, blij maken, of juist verdrietig, gepikeerd of zelfs boos. De Project X trilogie is een verhaal dat zich hier bij uitstek voor leent. Ik genoot ervan toen iemand in de Crimezone Leesclub opmerkte dat ze een aantal van de personages wel eens flink door elkaar had willen rammelen. Geloof me, ik ook en het is fijn om te weten, dat ze niet meer alleen in mijn hoofd leven.

Ik vind het heerlijk om puzzeltjes, aanwijzingen en dwaalsporen uit te denken en ik vind het leuk dat er kleine dingetjes zijn, die ik ‘verstopt’ heb in ‘De Dode Kamer’ en ‘SNUFF’, die slechts een enkeling heeft weten te vinden of – in sommige gevallen – bij mijn weten nog niemand. Het is een mooie gedachte dat iemand over een paar jaar wellicht een boek van mij herleest en toch weer nieuwe dingen ontdekt, er opnieuw over nadenkt en er opnieuw iets van vindt.

Ondertussen vordert ‘De Skinner Methode’ gestaag en ben ik aangeland bij de eerste herschrijfronde. Ik ben blij. Blij met de koers die de diverse verhaallijnen hebben genomen en heel blij met ‘mijn mannen’, die me ook in het tweede deel weer weten te verrassen door dingen te doen en zeggen, die ik niet van tevoren had bedacht en die toch weer prachtig in de lijn van mijn verhaal en bij hun zo verschillende karakters passen. Dan is het echt een cadeautje om te weten dat ik hierna ook nog een derde deel mag schrijven. 

Met onder andere een architect als hoofdpersoon hoop ik - als de trilogie klaar is - een serie te hebben geschreven, die staat als een huis en waar ik als ik oud en grijs ben met trots op terug kan kijken. De fundering ligt en is stevig. 'DDK' is er, werd goed ontvangen en veroverde zelfs een plaatsje op de shortlist van de Hebban/Crimezone Debuut Prijs. Aan de aanmoediging en motivatie zal het dus niet liggen. Met 'De Skinner Methode' ga ik de muren metselen en met het nog naamloze deel 3 gaat het dak erop (of eraf, het is maar hoe je dat bekijkt).