Auteur
Blogpost:
Karin en Dimitri
Rectificaties
In interviews zeg ik vaak dat ik mijn inspiratie haal uit heroïne en prostituees, maar eigenlijk geloof ik niet zo hard in ‘inspiratie’. Dat woord lijkt bedacht door dezelfde paljas die destijds met de uitdrukking ‘writer’s block’ op de proppen kwam. Het bestaat eenvoudigweg niet. Je kunt hooguit ‘zin hebben’ in schrijven. ‘Ik heb een writer’s block,’ klinkt mooier dan toegeven dat je lui bent. Alles komt neer op discipline. Meer is het niet. Geen onzichtbaar opperwezen dat over je schouder meeleest, geen Jezus die het je influistert. Er is alleen jij. Jij en de zesentwintig letters van het alfabet die je in de juiste volgorde moet zetten. Een tweede ding dat ik in dit stukje wil relativeren is het volgende: ‘Een opmerkelijke thriller met Tarantino-achtige trekjes,’ staat er op de cover van ons debuut. Dat hebben noch Karin noch ik zelf verzonnen – dat zou mijn Belgische bescheidenheid nooit toestaan. Die blurb is afkomstig van onze uitgever. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een enorme eer, maar achteraf gezien kan deze vergelijking mensen ook afschrikken. Lezers denken een boek vol extreem geweld te kopen dat overloopt van de vuilbekkerij, en de afbeelding eronder schept ook al verwachtingen in die richting. Bij de titel B.B. denken ze dat het wel Bloederige Beentjes zal betekenen, waarna ze het opzij gooien, hun betere helft aankijken en zeggen: ‘Die smeerpijperij komt er bij ons mooi niet in.’ De lezers die zich wél door deze aanbeveling hebben laten overhalen, zullen zich misschien teleurgesteld voelen. Die hadden zich verheugd op afgehakte ledematen en scheldproza, niet op een genuanceerd psychologisch werk. De equatie met Quentin heeft eerder betrekking op het feit dat we in B.B. vaak met ongebruikelijke situaties komen. Dit en de combinatie van humor en tragiek. ‘Ik denk dat het ook komt doordat jullie het zo vaak over voeten hebben,’ zegt Naomi. Ik kijk op van mijn toetsenbord. ‘Die weinig functionele scènes met blote vrouwenvoeten,’ vervolgt ze. ‘Daar heeft Tarantino ook een handje van weg. Misschien is dat waar die vergelijking op slaat.’ ‘No way.’ ‘Yes way.’ ‘Het gaat over het omgooien van genreclichès. Over hoe op het geniale af vernieuwend en hilarisch Karin en ik zijn.’ ‘Lul niet. Hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik ervan word. Het gaat over die niet ter zake doende close-ups van voeten. En dat over Belgische bescheidenheid zou ik maar schrappen als ik jou was.’ Mijn blik dwaalt af naar Naomi’s voeten. Ze zucht en trekt ze onder zich op de bank. Ze gaat verder met haar boek. Ik wend me weer tot mijn computer en tik dat mensen zelf maar moeten uitmaken wat dat Tarantino-achtige te betekenen heeft. (Dimitri)
