Er zijn schrijvers (m/v) die overal kunnen schrijven; aan de keukentafel, met het hele gezin er omheen, op een terrasje, midden tussen het winkelend publiek of op een kantoor dat ze delen met andere creatievelingen. Ik kan dat niet. Om te schrijven moet ik mijzelf volledig afzonder van alle omgevingsinvloeden. Rust heb ik nodig, in mijn hoofd en in mijn huis. Mijn schrijfkamer is de enige plek waar ik (goed) kan schrijven. Dat brengt met zich mee dat er tijden zijn dat ik niet veel buitenlucht zie en al helemaal geen andere mensen. Als schrijfster 'leef' ik in mijn werkkamer en in mijn hoofd. Dat hoofd moet af en toe leeg, om ruimte te maken voor nieuwe dingen. Daarom is het goed als ik af en toe een dagje op pad ga. Nog beter is het om er even helemaal uit te zijn. Uit de sleur, uit de vertrouwde omgeving. De afgelopen weken zat ik met mijn gezin in een huisje midden in het bos. Het enige schrijfwerk dat ik meegenomen had, was mijn manuscript van 'Schaduwdochter'. Soms vond ik de moed om 's avonds correcties te doen. Meestal deed ik gewoon niets. Mijn hoofd moest vrij blijven, om nieuwe indrukken op te doen en om los te komen van het schrijfritme. Het mooie is dat zoiets ook nog productief is. Na zo'n vakantie van huis en hoofd is er verse inspiratie. De komende week pak ik langzaam mijn schrijversbestaan weer op. Want er gloort een deadline: op (of voor) 1 september zal 'Schaduwdochter' terug bij de uitgever zijn voor de laatste voorbereidingen voor het drukken van de paperback én diezelfde datum wordt mijn mini-thriller 'Het motief' (dat in de bundel 'Het Cadeau' zal verschijnen) verwacht op de redactie. In volgende blogposts zal ik hier meer over vertellen!
Auteur
