Dun

Lilian Schneider (1965) publiceerde tal van losse verhalen in bundels en tijdschriften als Azra Magazine, Flair en Linda Magazine. Ze is co-auteur van de erotische verhalenbundel ‘Overgave’, die verschenen is onder het pseudoniem Elle van Bohemen. 'Aquamarijn' is Schneiders thrillerdebuut. Aan de buitenkant ziet het boek er pico bello uit: glanzende cover in de kleur van zeewater (‘aqua marina’) en op de achterkant een foto van de auteur, poserend op het Trompbruggetje in Groningen.

Silke lijkt haar leven prima op orde te hebben: man, zoon, baan, leuke buurt. Schijn bedriegt, want haar verleden speelt haar parten. Zij draagt een geheim bij zich dat geen van haar dierbaren of naasten kent. Dan ontmoet ze in het kader van haar werk de aantrekkelijke Paul van Zanten. Binnen de kortste keren hebben de twee een affaire, verlaat Silke man en zoon en trekt ze bij Paul in. Tegelijkertijd wordt Silke bedreigd en roepen onverklaarbare gebeurtenissen angstgevoelens bij haar op. Wie heeft het op haar voorzien en komt alsmaar dichterbij? En waarom?

‘Aquamarijn’ is opvallend dun, bevat teleurstellend weinig tekst en is in één middagje uit. Erger is, dat ook het verhaal mager is. Alleen Silke’s karakter is uitgewerkt, de overige personages kennen nauwelijks onderbouwing, zelfs ex-man en zoon lijken onbelangrijk. Van nieuwe liefde Paul weten we helemaal niets, behalve dat hij handelt in fraaie meubelen. Dit maakt dat Silke overkomt als een egocentrisch type, er ontstaat een alles-draait-om-Silke-show. Toegegeven, ze heeft problemen, maar dan nog. Ze vertelt niemand van de hoed en de rand, houdt geen rekening met anderen en is weinig sympathiek. Een bredere opzet zou het verhaal ten goede gekomen zijn. (En ook het aantal pagina’s, al gaat kwaliteit voor kwantiteit.)
Silke’s grote geheim is voor de lezer geen geheim, want het wordt uit de doeken gedaan in de boekbeschrijving op de cover. Heel jammer, het verhaal zou boeiender zijn zonder deze kennis vooraf. Gemiste kans om meer spanning te creëren. De laatste pagina van ‘Aquamarijn’ maakt veel goed van het tamelijk eenzijdige verhaal, maar niet alles. Wat is er werkelijk aan de hand (geweest) en waarom? Dat wordt niet duidelijk en nodigt uit tot fantaseren. Interessante (psychologische) wending, maar toch … Het is niet helemaal fair om alle cruciale info achter te houden voor de lezer en dan een bom te laten vallen. (Doet denken aan ouderwetse whodunnits, waarin niemand het gedaan kan hebben en waarin op het eind een extra persoon opduikt die de boef blijkt te zijn.)
‘Aquamarijn’ is gesitueerd in de stad Groningen en doorspekt met straatnamen en locaties. Als je de stad kent is dat leuk, zo niet kan het irritatie wekken.

Toch met plezier gelezen. Lilian Schneiders schrijfstijl is aangenaam vloeiend met natuurlijke dialogen. Al viel het verhaal een beetje tegen, het leesplezier doet uitzien naar een volgende thriller van Schneiders hand.