Klucht

'Zeik' speelt zich af in het Belgische Gent, in 1991. Er is een meisje vermoord en de moordbrigade moet aan de slag. Eindelijk, want de heren en dame verveelden zich kapot en vulden hun tijd met nietsdoen, elkaar te kijk zetten, hun eigen bezigheden en vroeg op huis aan. Het is me een stelletje, alleen hun namen al: commissaris Übertrut en de inspecteurs Zeik, El Bazaz, Broekgat en Compas; laatstgenoemde is de enige vrouw in dit illustere gezelschap en zij staat haar mannetje. Nabestaanden en politie zetten elkaar en zichzelf in de zeik en te kakken. Het onderzoek stelt niets voor, er zijn wat aannames en verder gebeurt er feitelijk niets. Dan wordt er nog een meisje vermoord. Dezelfde dader? Het team komt wederom c.q. alsnog in actie. Worden beide moordzaken opgelost of moeten ze worden bijgeschreven op de lijst van onopgeloste misdrijven? Lees en huiver.

Dat huiveren is flauwekul, zoals het hele boek 'Zeik' flauwekul is. Het is een haast platvloerse klucht, waarin mensen elkaar - en soms ook zichzelf - respectloos behandelen. Humor heet dat ... Herman Brusselmans' 'humor' vind je in al zijn werk terug, maar in 'Zeik' is werkelijk niets te vinden wat de lezer serieus kan nemen.
Zwaar over de top, geen spanning, geen diepgang, zeer dun verhaaltje.
Deel 2 gaat 'De moord op de poetsvrouw van Hugo Claus' heten. Mijn nieuwsgierigheid naar Brusselmans als thrillerschrijver is na één deel echter wel bevredigd.