Dit is inderdaad 'geen roman'...

Op de cover staat: ‘Geen roman’. Dat klopt: dit boek is een verhalenbundel, en dan ook nog een die niet van kaft tot kaft te lezen valt. Telkens kom je kleine verstopte grapjes tegen die je doen terugbladeren om te zien of je niet meer van die grapjes gemist hebt op de vorige pagina’s. ‘Geen roman’ is eigenlijk het enige wat klopt aan deze bundel, en dat maakt dit boek zo leuk om te lezen. Boddé schrijft verhalen die je het gevoel geven dat je een direct lijntje hebt met zijn fantasie. Alsof je met een stekkertje de ongecensureerde hersenspinsels van Boddé kunt volgen.
Je kunt het vergelijken met een abstract schilderij. Sommige mensen hoor je daarover wel eens zeggen: dat wilde geklieder op zo’n doek, dat kan ik ook! Maar het is natuurlijk juist heel erg moeilijk om zulk ‘geklieder’ te maken. Hetzelfde geldt voor deze verhalen: het lijkt heel makkelijk om een droomachtig verhaal te verzinnen, met elementen die in de werkelijkheid niet zouden bestaan, en waarin gekke woorden voorkomen, maar zoiets schrijven en er dan ook nog in slagen om het leesbaar te houden, dat vind ik heel knap.
Mijn advies: lees dit boek niet van kaft tot kaft. Blader heen en weer, lees de verhalen met tussenpozen en herlees ze ook af en toe eens. Want je ontdekt elke keer weer nieuwe verborgen schatten.