Niet het vele is goed...

Dat Nele Neuhaus een fenomeen is, lijdt geen twijfel. Jarenlang moeten knokken om haar manuscripten uitgegeven te krijgen en dan officieel debuteren met een thriller die klinkt als een klok: Neuhaus is momenteel ongetwijfeld een van de belangrijkste marketingassets van Ullstein Buchverlage GmbH in Berlijn. Een auteur wier boeken als vanzelf verkopen. Het is echter de vraag of zij zich dan meteen ook kan meten met alle grote misdaadschrijvers uit de geschiedenis, zoals Crimezone naar aanleiding van 'Sneeuwwitje moet sterven' schreef; één zwaluw maakt immers nog geen zomer. Pas wanneer een auteur een aantal boeken achtereen het niveau van haar debuut weet vast te houden, mag je haar wat mij betreft zo veel lof toezwaaien. En u voelt 'm waarschijnlijk al aankomen: Nele Neuhaus doet dat niet; in mijn ogen althans.
'Diepe wonden' draagt nadrukkelijk het inmiddels bekende Neuhaus-stempel: een plot die is opgebouwd vanuit een groot aantal sub-plots met een dito aantal personages die een meer of minder belangrijke rol spelen. Je moet er dus, zoals Crimezone terecht opmerkte, al lezend goed je hoofd bij houden, anders raak je de draad onherroepelijk kwijt. Nu is dat niet mijn grootste bezwaar; erger vond ik dat deze schrijftrant veel tijd vergt als de ontknoping nadert. Het duurt nogal voordat alle knopen ontward zijn en dat begon mij op den duur te irriteren.
Bovendien lukt het Neuhaus niet om al die plots op een geloofwaardige manier tot een goed einde te brengen. Ze heeft regelmatig kunstgrepen nodig en balanceert soms gevaarlijk op de grens van het geloofwaardige. Zo laat ze een van haar personages aan een massa-executie ontsnappen nadat zij door het hoofd is geschoten; van enig lichamelijk ongemak is merkwaardigerwijs geen sprake. Een enkele keer raakt die grens totaal uit het zicht en gaat ze gewoon de fout in. In een poging haar carrière als politicus te redden, verleidt een van de personages de politie-inspecteur die het onderzoek leidt. Ze drogeert hem daartoe met GHB. Een dag later geeft een van zijn collega's hem het advies zijn bloed te laten onderzoeken en jawel: in het ziekenhuis wordt een kleine dosis GHB aangetroffen. Iedereen die de werking van deze 'partydrug' kent - en dat zijn bijvoorbeeld alle echte crimeliefhebbers - weet echter dat GHB geen sporen achterlaat; dat maakt het middel immers zo populair onder mensen met verkeerde bedoelingen.
Neuhaus is een rasverteller, laat dat duidelijk zijn. Maar een grootmeesteres van het genre word je pas als je je niet meer van kunstgrepen hoeft te bedienen op en missers kunt worden betrapt.