Meer van het zelfde met een beetje zon

‘Waiting for Wednesday/my stomach doesn’t hurt enough/pain is always the sign.’ Het is de eerste regel van het nummer Waiting for Wednesday van de Amerikaanse zangeres Lisa Loeb. De tekst is tekenend voor het gelijknamige boek van Nicci French, de schrijversnaam van het Britse echtpaar Nicci Gerard en Simon French, die wereldwijd miljoenen boeken hebben verkocht. Waiting for Wednesday is het derde deel van een -naar verluid- achtdelige serie over de psychologe Frieda Klein. Eerder verschenen Blue Monday en Tuesday’s Gone. Waar French eerder vooral thrillers schreef, is Waiting for Wednesday meer een detective. Het boek bevat een goede puzzel en French weet de sfeer in Londen goed neer te zetten, maar uiteindelijk zijn het de wat geforceerde schrijfstijl en de veelheid aan perspectieven die het algehele niveau naar beneden halen. Dat maakt Waiting for Wednesday middelmatig en vooral een aanrader voor fans van French en het genre.

Het is woensdagmiddag als de jonge Dora Lennox haar moeder Ruth dood op de grond vindt in een plas bloed en met een gat in haar hoofd. Het politieteam van rechercheur Karlsson onderzoekt de moord en ontdekt al snel dat de op het oog perfecte Ruth een geheim leven leidde. Psychotherapeute Frieda Klein houdt zich in eerste instantie verre van de zaak, nadat eerdere samenwerking met de politie haar bijna fataal was. Maar door de vriendschap van haar nichtje met Ruth’s zoon, Ted, raakt ze er langzaam toch bij betrokken. En dan is er nog de oude journalist Fearby, die in zijn zoektocht naar vermiste meisjes het pad kruist van Frieda.

Een probleem van Waiting for Wednesday is de veelheid aan perspectieven, die voor een gebrek aan diepte zorgt. We krijgen inzicht in het hoofd van Frieda, Karlsson, agente Yvette, Fearby en andere bijpersonen. Het lukt French alleen om Frieda en Fearby als geloofwaardige personages neer te zetten; zij leiden een begrijpelijk gevoelsleven met verklaarbare gedachten en ze krijgen de tijd zich te ontwikkelen. Dit geldt niet voor Karlsson en Yvette. De hoofdstukken die beschreven worden vanuit hun oogpunt komen uit de lucht vallen. Ze grijpen terug op gebeurtenissen uit het verleden, maar voor iemand -zoals ondergetekende- die de eerdere delen niet gelezen heeft, is het nergens helemaal duidelijk wat er precies gebeurd is in dat verleden. Waarvoor biedt Yvette bijvoorbeeld haar excuses aan Frieda aan? En waarom zijn Karlsson en zijn vrouw uit elkaar gegaan? Iedere achtergrond bij deze personages ontbreekt, waardoor het geheel aan de oppervlakte blijft. Een alwetende verteller die vertelt wat er gebeurt en uitlegt wat er in de vorige delen is voorgevallen, was een betere optie geweest.

Een ander nadeel is het vaak clichématige en geforceerde taalgebruik, dat soms rechtstreeks uit een kinderboek lijkt te komen: ‘Sasha and Frieda sat together at the table assembling a green salad, talking quietly. Sasha could feel that Frieda approved - or, at least, didn’t disapprove - and happiness filled her.’ Het is alsof French al schrijvende op zoek is naar de juiste manier een beeld om te zetten in woorden, maar daar nooit geheel in slaagt. Ze - of hij- blijft hangen in losse woorden, die maar geen mooie zinnen kunnen worden. En dat stoort.
Opvallend in tegenspraak met bovenstaand oordeel zijn de passages waarin Frieda door Londen loopt en de stad door haar ogen bekijkt. Die zijn namelijk wel goed geschreven. Iedereen die ooit in Londen is geweest, zal de beschreven sfeer direct herkennen en herleven: de mooie gebouwen, kleine huisjes met nette tuinen, de kneuterigheid. Het gevoel dat sommige wijken eigenlijk meer dorpen zijn. Dit komt het best naar voren in de scène waarin Frieda een klein beekje volgt naar het hart van de stad: ‘But she walked in the direction it had been flowing and after a few minutes there it was, merry and happy, as if it had been teasing her. Past buildings, cottages, an old mill, and once more she was on an overgrown path, leaving the road behind. The surface of the city dropped away as she walked along its hidden corridor.’

Waiting for Wednesday doet vooral wat er verwacht wordt. Het boek boeit met de puzzel die gepresenteerd wordt en uitnodigt zelf mee te denken. Wie heeft Ruth Lennox vermoord en waarom? En wat zal Fearby vinden in zijn zoektocht naar de vermiste meisjes? De gevonden puzzelstukjes verrassen steeds, zonder ongeloofwaardig te worden. Wie graag detectives leest, zal ook zeker plezier halen uit dit boek. De zoektocht naar de moordzaak is slim geconstrueerd en houdt de aandacht vast. Maar dit lichtpuntje is helaas niet fel genoeg om de hele roman uit de middelmatigheid te trekken. Hopelijk brengt donderdag meer zon.