De spanning blijft op niveau

Onder de rook van Antwerpen, richting Lier, ligt het plaatsje Ranst, geboorte- en woonplaats van schrijver Ludo Geluykens dat tevens het decor vormt voor zijn verhalen. Pas in 2010 verscheen zijn eerste thriller, Moord op de scheidsrechter. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de omgeving waarin de verhalen zich afspelen en het vaste team van de Belgische politie dat de problemen moet oplossen. Ook in zijn tweede boek, Adellijke intriges, zijn beide onderdelen herkenbaar gepositioneerd. Daarnaast maakt Geluykens tijd en ruimte vrij om de Bourgondische levensstijl van de Belgische handhavers van de wet uitgebreid en levensecht onder de aandacht te brengen. Dit levert een rijk palet aan sferen op. Met zijn derde thriller, Een drug te ver, doet hij een goede poging om dit alles verder te optimaliseren en de kwaliteit naar een hoger niveau te tillen. Met, hoe kan het anders, commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul de Winter in de hoofdrollen.

Hans Verhoeven wordt betrapt als hij een buitenechtelijk avontuurtje met een vrouwelijke collega heeft. Het erge daaraan is dat het werd gezien door Sabine Janssens, de dertigjarige vriendin van zijn vrouw. Hij besluit om passende maatregelen te nemen zodat zijn relatie niet in gevaar komt. De dag erna komt op het politiebureau van Lier een melding binnen dat er een vrouwenlichaam is aangetroffen op een wandelpad. Bruno Somers en Paul de Winter nemen de zaak in handen. Een eerste onderzoek naar de achtergrond van de jonge vrouw levert geen enkele aanleiding op voor de moord. Het slachtoffer werd tijdens haar dagelijkse joggingrondje neergeschoten. Kort daarna wordt Stijn Dams dood gevonden. Stijn is cocaïnegebruiker, en de combinatie met alcohol is hem blijkbaar fataal geworden. Als dan plotseling een caféhouder wordt neergeschoten, vinden Somers en de Winter verbanden tussen de gebeurtenissen. Dieper onderzoek naar bewijzen en aanwijzingen vanuit het drugscircuit is dringend noodzakelijk.

Ludo Geluykens heeft met dit derde boek een missie volbracht. Door het neerzetten van een stevige basis voor de hoofdlijn, kun je als schrijver mogelijkheden creëren voor kleine uitstapjes. Daar maakt hij in Een drug te ver volop gebruik van. Zo gebruikt hij het politieonderzoek als een middel om meer te vertellen over de Lierse dorpse sfeer en de “ons ken ons” mentaliteit van een kleine gemeenschap. Voeg daar de omgangsvormen van de politiecollega’s aan toe en er ontstaan spontane, humorvolle situaties.

Maar Geluykens vergeet nimmer de hoofdlijn: het oplossen van de moorden. Met veel 'twists' in het verhaal die soms slachtoffers eisen, houdt hij de spanning op niveau en maakt hij de lezers nieuwsgierig naar de ware toedracht. Langzaam opbouwend naar de ontknoping, lukt het hem - schijnbaar eenvoudig - de lezersaandacht vast te houden, waarbij het leesplezier veel aandacht krijgt. Als de Belgische flikken uiteindelijk doen wat gedaan moet worden, blijft een tevreden gevoel achter, een gevoel dat voor een deel wordt bepaald door de wetenschap dat het werken bij de Belgische politie zo slecht nog niet is.