Ontbreken chronologie leidt onnodig af

Bert Bergs is het pseudoniem voor Robert Vandenberghe, voormalig hoogleraar fysica aan de Universiteit Gent. Nadat hij in 2011 zijn wetenschappelijke loopbaan had beëindigd, kon hij zich meer gaan richten op zijn hobby’s, waarvan het schrijven van boeken er een is. Overeenkomstig zijn vorige wetenschappelijke leven heeft hij zich serieus verdiept in het woord ‘thriller’ en probeert voortdurend met zijn boeken aan de betekenis ervan te voldoen. Inmiddels is, na achtereenvolgens Het duivels recept  en Cirkel twaalf, het derde boek, Het Pi-algoritme, met onderzoeksjournalist Marc Ackein in de hoofdrol verschenen.

Lydia Coorevits, echtgenote van informatieprofessor Gert Coorevits is uiterst verbaasd als, na drie weken vermissing, het lichaam van haar man wordt gevonden bij een wrak van een neergestort vliegtuigje. Tussen Bazel en Bonn zou een klein vliegtuigje, tijdens hevig noodweer, een noodlanding hebben moeten maken met twee dodelijke slachtoffers als gevolg. Lydia’s verbazing wordt ingegeven door het feit dat haar man met de auto naar een symposium over cyberbeveiliging zou gaan in Heidelberg.
Als Lydia met de stoffelijke overschotten wordt geconfronteerd, blijkt geen van de twee lichamen van haar man te zijn. Enerzijds is ze verheugd dat de identificatie negatief is verlopen, maar ze weet ook dat ze haar man hierdoor nog niet terug heeft. De freelance onderzoeksjournalist Marc Ackein, eveneens uit Gent, wordt op verzoek van de familie op pad gestuurd om meer te weten te komen over deze wonderlijke vermissing.

Ook in het derde boek van Bert Bergs is de Gentse appel wederom niet ver van de  Gentse boom gevallen. Voor de derde keer is het een professor van de Gentse Universiteit die in de problemen komt. Gert Coorevits is bedeeld met een uitzonderlijke kennis over communicatieveiligheid en is vanuit die professie in staat nagenoeg alle systemen te hacken. Bergs kan over dit onderwerp een uitermate interessant verhaal vertellen en schroomt ook niet dat te doen. In een vloeiende stijl, die bijna beeldend is, vertrouwt hij het verhaal aan het papier toe. De manier waarop Bergs het verhaal opbouwt is echter wel opmerkelijk, en hiermee maakt hij het de lezer zeker niet gemakkelijk.

Het verhaal mist elke vorm van chronologie en lijkt meer op een puzzel waarvan je alle stukjes hebt maar ze wel nog op de goede plek moet leggen. Dat is enerzijds uitdagend maar anderzijds ook vermoeiend omdat het een constant op en neer hoppen is in de tijd en tussen de talloze locaties. De aandacht moet te veel worden verdeeld en daarmee krijgt de primaire verhaallijn niet altijd de aandacht die ze verdient. Voorstelbaar en voorspelbaar is dat een chronologisch vertelpatroon de lezer meer mogelijkheden biedt om alle finesses van het verhaal dieper te doorgronden. En die zijn er zeker wel maar ontsnappen nu te veel aan de aandacht en dat is jammer.