Schitterende Ruïnes

1962. Pasquale is teruggekeerd naar Porto Vergogna. Een gehucht waar alleen de dood stiller is en de dood is de reden dat Pasquale is teruggekeerd. Zijn vader overleed onverwachts met de krant en een kop koffie. Als beschermd nakomertje is het Pasquales taak om het hotel over te nemen, wat ooit diende als bordeel, waar enkel verdwaalde toeristen en een Amerikaanse schrijver komen. Terwijl Pasquale bezig is met grote plannen als een eigen strand en een tennisbaan, brengt zijn vriend Orezio met de boot een zieke Amerikaanse actrice naar het dorp. Pasquale vindt haar prachtig en wordt spontaan verliefd.

Actrice Dee moet eigenlijk naar een arts in Zwitserland, maar ondertussen wacht ze op een man in Porto Vergogna die niet op komt dagen. Uit woede gaat Pasquale naar Rome om met Micheal Deane te praten over de situatie.

Zo een vijftig jaar later is Claire haar baan bij filmmaker Micheal Deane beu en aast op iets anders. Ondertussen hoopt Shane een goede film te maken die hij bij Claire pitcht, en dat terwijl de oude Pasquale opeens voor de deur staat met de mededeling dat hij opzoek is naar Dee.

‘Schitterende Ruïnes’ laat zien wat verlangen naar roem met een mens doet, maar de hoofdrol is weggelegd voor tijd: de tijd die verstrijkt terwijl je vergeet dat deze er is. Herinneringen zijn belangrijk en zodoende is dit boek gebouwd op één grote herinnering van twee personen, met in de bijrol de personen (uit andere tijden) die met hen verbonden zijn. ‘Schitterende Ruïnes’ is een perfect uitgewerkt verhaal. Naast de vele personages zijn er hoofdstukken van een boek en een theaterscript in ‘Schitterende Ruïnes’ verwerkt. Deze toevoegingen zijn een mooie aanvulling en dat mag ook wel als een schrijver vijftien jaar aan een boek heeft gewerkt.

Met de vele tijden, personen en plaatsen die in het boek voorkomen moet je de concentratie er wel bijhouden, maar dit is een roman zoals een roman moet zijn.