Aardige thriller met onvolkomenheden

Als hun elfjarige zoon Sander tijdens een jeugdkamp spoorloos verdwijnt en zijn vriend Maarten in het bos ter plaatse vermoord wordt teruggevonden, begint voor Linc en Alma Meester een jarenlange nachtmerrie. Zes jaar later duikt Sander plotseling op. Hij heeft naar eigen zeggen al die tijd bij een zekere Eelco gewoond die recentelijk is gestorven en hem kort daarvoor heeft gevraagd zich alsdan bij de politie te melden.
Een serie kleurrijke personages verschijnt vervolgens op het toneel. De opmerkelijke Ylva, moeder van Roel die destijds in het bijzijn van Sander is verdronken, Lex en Marjo de ouders van de vermoorde Maarten, de in de gevangenis zittende pedofiel Ernst en last but not least de boerenzoon Christiaan, de zich merkwaardig gedragende (ex?)vriend van Alma’s dochter Iris.
Alma gaat af en toe in de gevangenis op bezoek bij Ernst in de hoop dat deze man informatie heeft en loslaat over de verdwijning van Sander. Iris gaat zelfstandig op onderzoek uit. Opvallend is de relatief geringe rol van vader Linc in de speurtocht rond de verdwijning van Sander.
In een redelijk tempo rijgen de gebeurtenissen die leiden tot de ontrafeling van de plot, zich aaneen. De oplettende lezer heeft halverwege het boek al een vrij concreet beeld over de inhoud van de intrige doch wordt aan het eind toch nog wel enigszins verrast door de rol van een van de hoofdpersonen daarin.

Indringend is het thema van het boek zeker. De titel slaat op het karakter van een van de personen in het boek, dat anders is dan hetgeen normaal wordt geacht.
De slotzinnen van het boek zijn daar een mooi en gruwelijk voorbeeld van:
“Hij had eindelijk de vlinder te pakken. Zonder met zijn ogen te knipperen trok hij de vleugels kapot.”

In haar vorige boek “Overmand” toonde Anita Terpstra een alleszins vlotte penvoering. Het boek “Anders” is op dit punt van wat mindere kwaliteit. Vooral in de eerste tien hoofdstukken is het taalgebruik wel eens moeizaam. Niet alleen komen zinsneden voor die een enigszins gewrongen indruk maken (“bal zenuwen”, “een felle angst brandde diep in haar binnenste”,”ze had de grond op zich af zien deinen en had het zwarte niets van zich af weten te houden door de deurpost vast te grijpen”, “onvlak terrein”) maar ook gebruikt de schrijfster een enkel niet bestaand woord (zoals “miezer” als zelfstandig naamwoord). Even verder lezen we nog: “daarna schonk ze alle glazen vol behalve die van Bas”. Het zal toch niet zo zijn dat de kleine Bas zelf diverse glazen had?

Daarna gaat het behoudens een enkel schoonheidsfoutje goed. Tegen het einde van het verhaal wordt de lezer dan weer vergast op enkele groftalige zinnen die naar de mening van uw recensent niet in een kwaliteitsboek thuis horen. Zo lezen we: “Linc geloofde er geen barst van” en “Het hielp geen ene ruk.” Daar zijn met weinig moeite mooiere zinnen met dezelfde betekenis voor te bedenken.

De karakter- en sfeerschilderingen zijn niet onverdienstelijk maar ook niet van hoge kwaliteit. Lezers die van filmische beschrijvingen houden, komen niet echt aan hun trekken.
De plot is niet erg ingewikkeld maar zeker aardig gecomponeerd. Weliswaar heeft de oplettende lezer halverwege het boek al bij benadering in beeld hoe het allemaal zit, maar enkele onverwachte toevoegingen maken het eind van het boek toch weer spannender dan aanvankelijk verwacht.
Een pageturner is “Anders” zeker wel. Het taalgebruik is eenvoudig en effectief en daardoor lees je het verhaal erg gemakkelijk en snel zonder de verhaallijn kwijt te raken. Daaraan dragen de korte hoofdstukken en de beperkte plotse veranderingen van scene bij.

De cover van het boek toont een enkele schoen, die als symbool van een verdwijning tussen enkele boomblaadjes ligt. Een aardig en intrigerend beeld, dat enige spanning oproept, zij het dat het beeld niet wordt ondersteund in het boek. Daarin is louter sprake van de vondst van de bebloede jas van Sander en niet van een schoen (als uw recensent tenminste voldoende oplettend is geweest).

“Anders” van Anita Terpstra is een aardig boek voor de snelle lezer met een niet erg ingewikkelde plot. Mede vanwege de onvolledige uitwerking van diverse karakters, de niet tot de verbeelding sprekende sfeertekeningen en het her en der onder de maat zijnde taalgebruik krijgt het boek drie niet echt stralende sterren (als er aan halfjes gedaan wordt, zouden het er tweeëneenhalf zijn geweest).