EEN BOEK DAT MOOI IS DOOR ZIJN EENVOUD.

Abdolah beschrijft hoe in de late jaren tachtig de eerste asielzoekers in Nederland aankomen. Zij worden opgevangen in het opvangcentrum in Apeldoorn. De eerste woningen worden toegekend aan verschillende families uit oosterse landen zoals Syrië, Iran, Irak, Pakistan etc. De woningen bevinden zich in de zwaar gereformeerde dorpjes rondom Zwolle, gesitueerd aan de mooie rivier de IJssel.
We maken het wel en wee mee van de families en de Nederlanders die in de dorpen wonen. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. In het begin zijn de dorpelingen vooral nieuwsgierig naar de nieuwelingen, maar naarmate de jaren verstrijken neemt de tolerantie van de dorpelingen af. De immigranten zijn zich er niet altijd van bewust dat ze bepaalde gebruiken meegenomen hebben van hun oosterse culturen. Ook gebeurtenissen zoals de Twin Towers aanslag in Amerika en de moord op Pim Fortuyn, hebben een grote impact op de multiculturele samenleving die Nederland inmiddels heeft.

Het boek is in 68 korte hoofdstukken geschreven en leest heel makkelijk. Het verhaal boeide me van het begin tot het eind. Hoofdpersoon is Memed die met zijn zieke en dove dochtertje Tala in Zalk komt wonen. Zijn leven is de grote lijn in het boek, daaromheen worden de verschillende levens van de mensen om hem heen beschreven. De schrijfstijl van Kader Abdolah is mooi door zijn eenvoud. Geen ingewikkelde zinnen, geen moeilijke woorden. Ik heb genoten van dit boek. Geen diepgaand boek, misschien enigszins oppervlakkig , maar zeker de moeite waard om te lezen. Ik geef het boek 3,5 sterren.

Kader Abdolah (Iran, 1954) debuteerde in 1993 met de verhalenbundel De adelaars die meteen bekroond werd met de belangrijke debutantenprijs ‘Het Gouden Ezelsoor’.
Het huis van de moskee (2005) werd verkozen tot de op een na beste Nederlandse roman aller tijden. In 2011 schreef hij het boekenweekgeschenk De kraai. Zijn boeken zijn in meer dan twintig landen vertaald.