Jaloezie om gek van te worden

Deze maand verschijnt Rotte Appel bij uitgeverij Ellessy, het tweede boek van Lia van Nuys. Na haar debuut, Storm voor de Stilte, was het tijd voor een nieuwe spannende liefdesroman, vond de Limburgse journaliste. Het zou een spannende, psychologische roman moeten zijn, met liefde, dood, jaloezie en moord als thema’s. Zou dit voldoende zijn om de lezer 225 pagina’s mee te vermaken?

Kunstenaar Victor Quadvlieg sterft tijdens een fataal ongeluk op de boot van zijn minnares Marleen. Hij laat zijn vrouw Sonja, minnares Marleen en broer Caspar achter. Mensen die continu met elkaar in aanraking blijven. Marleen trekt veel op met Caspar en Sonja wil haar minnaar Caspar terug. Wanneer Sonja in contact komt met de mysterieuze Keira besluit ze haar oude werk als galeriehoudster weer op te pakken. De werken van Victor verwerkt ze in pendels en samen met Keira start ze de verkoop. Vanaf dat moment komt de jaloezie pas echt de hoek om kijken en gebeuren er vreemde dingen in het dorp.

Jaloezie, daar is het boek vol van. Op elke pagina’s spat de onprettige emotie van het papier af. Sonja gunt Marleen duidelijk het licht in de ogen niet en de sfeer die dat meebrengt voor het verhaal is niet prettig. Continu voel je de jaloerse gedachten van Sonja, waardoor je geen feeling voor de hoofdpersoon krijgt. Ze is vervelend en irritant en lijkt van niets in het leven te genieten. Dit maakt het boek zwaar om doorheen te komen.

Liefde is in het verhaal weinig terug te vinden. Iedereen lijkt het met elkaar te doen, maar echte liefde is weinig terug te vinden. Elke echtgenoot heeft wel een minnaar of minnares, waar is de echte liefde en het gaan voor elkaar naartoe? De situatie die het verhaal beschrijft is geen liefde, maar jaloezie. Krijgen wat je hebben wil en daar alles, maar dan ook alles voor over hebben.

De hoofdpersonages spreken niet aan. Ze komen niet tot leven. Waar Sonja overkomt tot een chagrijn, blijft Marleen op de achtergrond en ook Keira, met haar zware achtergrond en ‘heksachtige’ levensstijl komt niet echt tot leven. Ook gebeurt er te weinig dat de aandacht vasthoudt. Rotte Appel kun je met gemak een paar dagen aan de kant leggen.

Tegen het einde wordt de zoektocht naar de dader ingezet. De spanning komt dan enigszins om de hoek kijken. Het is jammer dat het al snel te voorspellen is wie de dader is. Toch maakt het einde wel wat goed voor het verhaal.

Al met al is Rotte appel geen hoogvlieger. De verwachting van een liefdesroman wordt niet waargemaakt. Wel leest het boek heerlijk weg. De schrijfstijl van Lia is prettig leesbaar en zeker niet moeilijk. Dit verhaal is leuk als tussendoortje. Geen hoogstaander, prima geschikt om een gure herfstavond mee door te komen.