Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Karakters zijn nogal stereotiep

DorienN 30 augustus 2014
Gary en Irene, vijftigers, voelen zich allebei gevangen in hun huwelijk dat langzaam afbrokkelt. Gary is een ontevreden man, die zijn hele leven al spijt heeft van alles wat hij heeft aangepakt. Op zich niet raar, in aanmerking genomen dat hij bijna altijd ondoordacht aan nieuwe 'projecten' begint, en daar dan ook de wrange vruchten van moet plukken. Zo start hij aan het begin van het boek met de bouw van een blokhut op Caribou Island, een eiland in het Kenai Peninsula, een meer in Alaska. Volledig onvoorbereid, zonder plan van aanpak of tekeningen en zonder ervaring transporteert hij samen met Irene boomstammen naar het eiland, om zich ter plaatse pas te gaan afvragen hoe je nou eigenlijk zo'n blokhut bouwt. Heb je een fundering nodig? Hoe maak je een dak of een deuropening?

Irene, net zo teleurgesteld in het leven en in het huwelijk in het bijzonder, ziet wat er aan het gebeuren is: Gary jaagt zijn zoveelste onrealistische droom na. Intussen heeft ze zo haar eigen problemen, ze kampt met onverklaarbare hevige hoofdpijnen en moet noodgedwongen veel rust nemen. Maar Gary verwacht van haar dat ze helpt bij de bouw van de blokhut, een zware fysieke taak. Ondanks alles wil ze hem niet in de steek laten, en helpt ze zo goed mogelijk. Wetende dat ze afstevenen op de zoveelste mislukking.

Dan is er nog Rhoda, de volwassen dochter van Gary en Irene, ook niet geheel vrij van zorgen. Ze woont samen met Jim en heeft, tot haar grote frustratie, nog steeds geen huwelijksaanzoek van hem gekregen. Gedurende het verhaal gaat ze twijfelen over haar relatie met Jim, die zich ook nog eens steeds vreemder gaat gedragen. Haar zorgen over het huwelijk van haar ouders voeden haar twijfels. Daarnaast maakt ze zich zorgen om haar moeder: Rhoda ziet hoe ze fysiek en emotioneel lijdt onder de onbedwingbare drang van haar vader.
Aan haar broer Mark heeft Rhoda niet veel, die is druk met het roken van wiet en heeft totaal geen behoefte aan de problemen van zijn ouders.

Jammer genoeg laat de sfeertekening van een desolaat land als Alaska wat te wensen over. Hoewel Vann best veel aandacht besteedt aan de natuur en de daarmee samenhangende eenzaamheid, komt het onvoldoende uit de verf, het had allemaal nog indringender beschreven kunnen worden.
Wat ook jammer is, is dat de mannen stuk voor stuk als ongeïnteresseerde, zelfzuchtige mensen worden beschreven, en de vrouwen als onderdanige wezens, als slachtoffers. Het is nogal stereotiep allemaal.
De parallel die Vann trekt tussen de natuur en de levens van de hoofdpersonen is echter wel bijzonder. Het boek start in de herfst en eindigt in de vroeg invallende winter; de weersomstandigheden verslechteren, net als de levens van deze mensen. En ondanks dat het einde je niet echt overvalt, is het toch schokkend te noemen.
Conclusie? Een onderhoudend boek dat vlot weg leest, over mensen met herkenbare problemen... Maar geen literair hoogstandje.

Vertaald door Arjaan van Nimwegen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van DorienN