Plat verhaal in een kale stijl

Tijdens zijn studententijd is Philip Huff begonnen met het schrijven van korte verhalen. Zijn debuutroman Dagen van gras kreeg goede recensies en werd onder meer genomineerd voor de Academica Debuutprijs en de Grote Jongerenliteratuurprijs (nu Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs). Hierdoor waren de verwachtingen over Huffs tweede roman behoorlijk hoog gespannen.

Niemand in de stad gaat over ik-verteller Philip Hofman en zijn leven in Amsterdam, als student geschiedenis. Hij woont met een paar vrienden in studentenhuis ‘Het weeshuis’, en leeft een losbandig studentenleven. Alle clichés over studenten zijn op de groep vrienden van toepassing. De meesten zuipen, pesten, feesten en neuken erop los. Relaties sneuvelen, vriendschappen lijken op knipperlichten en een van de jongens pleegt uiteindelijk zelfmoord.
Philip worstelt met dit alles. Zo vraagt hij zich af hoe het kan dat hij die zelfmoord niet aan zag komen. Dat zijn vriend kennelijk zo in nood zat. Signalen waren er genoeg… achteraf bezien. Daarnaast heeft Philip spijt van zijn eigen vreemdgaan en het zo om zeep helpen van zijn relatie die al zeven jaar standhield. Verder weet hij niet wat hij wil met zijn leven: ’Ik weet het niet,’ zeg ik. ‘We zien wel, dat is mijn credo tegenwoordig. En ik wil die onzekerheid voorlopig niet in angst laten omslaan. Haar maar gewoon even laten zijn.’

Niemand in de stad valt een beetje tegen… Het is een roman die zoveel beter had kunnen zijn, als hij wat voller en bondiger was geschreven. 50 tot 75 pagina’s minder seks en clichés - vervangen door wat mooiere beschrijvingen - en het was al minder teleurstellend geweest.
Het is een platte roman zonder opsmuk; een plat verhaal in een kale stijl. Een verhaal over vriendschap, relaties, vreemdgaan en trouw. En de dood. Of, om zoals Huff het zelf uitlegt in een interview: En over dingen weten en er toch niet naar handelen en dingen niet weten en toch handelen.
Desalniettemin leest het toch wel lekker weg, want het verhaal an sich is best leuk en voor (oud-)studenten heel herkenbaar. Daarbij zijn de verschillende personages boeiende persoonlijkheden, die door Huff overtuigend worden weergegeven.