De geur van Batavia

In 1882 had je als vrouw niet veel te vertellen. Ook niet als je ‘hooggeboren’ was. Zo mocht je geen eigen mening hebben, dus niet stemmen, en werd je uitgehuwelijkt aan een interessante partij… Op financieel gebied.
Dit overkomt de achttienjarige Véronique, geboren en getogen op het landgoed Welestae bij Zutphen. Het landgoed staat na de dood van haar vader op het punt financieel ten onder te gaan. Om het te redden stapt ze in het huwelijksbootje met Pieter Meijer. Pieter is een zoon van een zeer welgesteld man van eenvoudige komaf, die zich al behoorlijk omhoog gewerkt heeft op de maatschappelijke ladder. Pieters vader hoopt door het huwelijk van zijn zoon geaccepteerd te worden door de Amsterdamse elite.

Het jonge koppel betrekt een grachtenpand in Amsterdam en Véronique maakt kennis met het stadse leven en met Willem, de recalcitrante jongere broer van Pieter. Willem is een vrijgevochten journalist met een sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Hij neemt Véronique mee naar de achterbuurten van Amsterdam, en confronteert haar met de armoede daar.
Dan is het 1883, een roerig jaar met de Wereldtentoonstelling in Amsterdam. Het evenement trekt veel mensen die de gelegenheid aangrijpen om te pleiten voor iets waar ze in geloven. Zo komt het dat Véronique in gezelschap van Willem een bijeenkomst bezoekt waarop Aletta Jacobs spreekt. Aletta is dan al de beroemdste vrouw uit de eerste feministische golf, de eerste vrouwelijke arts die onder andere vocht voor het vrouwenkiesrecht.
De conservatieve Pieter is in het geheel niet blij met de activiteiten van zijn broer en vrouw, en hij beknot de laatste dan ook ernstig in haar doen en laten. Véronique mag in haar eentje het huis niet meer uit, en al helemaal niet in het gezelschap van Willem.

In het voorjaar van 1884 besluit Pieters vader zijn beide zonen naar Nederlands-Indië te sturen. Pieter om het filiaal van Handelshuis Meijer ter plaatse te leiden, en zo ervaring op te doen. En Willem om gewoonweg van hem af te zijn. Het huwelijk van Pieter en Véronique komt in Batavia echter nog zwaarder onder druk te staan en het is nog maar de vraag of Véronique zich langer blijft neerleggen bij de conventies van haar tijd.

Véronique is een zeer prettig leesbaar boek, met een interessant onderwerp. Daarnaast zijn de omschrijvingen van Michelle Visser heel erg mooi:
Ze voelt de hitte van de zon door haar kleding branden en snuift de typerende geur van een moderne stad in de tropen op: een volle geur waarin fris groen, pasgevallen regen en een eeuwige aardse rotting elkaar afwisselen. Een paar verse hopen paardenmest op straat voegen er het hunne aan toe. Afhankelijk van de plaats wordt die geur aangevuld met pittige kruidenmelanges uit een open keukenraam of het krachtige aroma van versgemalen Javaanse koffiebonen in een koffiehuis, een geur die je doet watertanden.
Het is toch alsof je zelf door Batavia loopt, meer dan een eeuw geleden?

Véronique heeft helaas een heel klein smetje, en dat is het mierzoete einde… Daar moet je van houden. Maar op een of andere manier past het ook wel bij het boek, bij het verhaal.

Kortom: een ijzersterk debuut!