Omdat het zo moet gaan

Oppervlakkig gezien stelt het verhaal niet veel voor:een oude visser heeft meer dan tachtig dagen niets gevangen, zijn hulpje mag daarom niet meer met hem mee (maar helpt hem nog wel stiekem een beetje), oude man gaat weer vissen, slaat een hele grote vis - een marlijn - aan de haak, laat zich verder dan ooit de meevoeren door die vis, uiteindelijk wint de oude man het gevecht met de marlijn, maar krijgt deze niet aan boord gesjord en bindt de marlijn daarom buitenboord vast aan de boot. En dan komen de haaien langs ....

Een klein verhaaltje met enorme diepte waar voor iedereen emmers vol 'eigens' uit te halen is. Wat mij bijvoorbeeld enorm aanspreekt, is de wijze waarop de oude man precies weet wat de marlijn allemaal gaat doen om aan hem te ontkomen, zodat hij daarop kan anticiperen en, sterker nog, daarvan gebruik kan maken om de strijd te winnen. Nog mooier is dan de spijt die Santiago, zoals de oude visser heet, vervolgens heeft als die prachtige vis, die waardige 'tegenstander', uiteindelijk naar de haaien gaat. "What a waste".

Al die tijd op zee blijkt uit elke gedachte, elk gebaar van de oude man dat hij daar thuis hoort, dat hij in zijn element is en dat hij nog zoveel waarde met zijn kennis en ervaring heeft voor 'de jongen', terwijl de hulp van de jongen voor hem ook onontbeerlijk blijkt. De jongen is natuurlijk geschokt als hij de oude man na de strijd met de marlijn weer terugziet en hij besluit om tegen de wil van zijn ouders in en ondanks de goede vangsten met zijn huidige 'boot', weer met de oude man mee te gaan vissen. Dat is niet uit medelijden, maar vooral omdat ze elkaar aanvullen en omdat het zo moet zijn, omdat het zo moet gaan.

Engelstalige uitgave uit 1994 gelezen in juli 2010