Dublins donkere kant

De Ier Declan Hughes heeft zijn hart verloren aan het theater: zo heeft hij al een hele resem stukken geschreven en geregisseerd, en is hij de mede-oprichter van Ierlands grootste onafhankelijk toneelgezelschap, waar hij na jaren artistiek directeur geweest te zijn tot op de dag van vandaag nog altijd artistiek medewerker is. En aan inspiratie lijkt het hem niet te ontbreken, want op iets meer dan een jaar tijd verschenen er ook nog eens drie thrillers van zijn hand op de markt. Van deze reeks met Ed Loy in de hoofdrol is nu het eerste boek in Nederlandse vertaling verschenen onder de titel Slecht bloed.
Privé-detective Ed Loy keert, voor het eerst sinds jaren, terug naar zijn geboortegrond in de omgeving van Dublin om zijn moeder te begraven en daarna zo snel mogelijk naar de USA terug te keren. Maar de vermissing van zijn vader staat een snelle afwikkeling van de administratie, die een sterfgeval met zich mee brengt, in de weg. En voor hij het goed en wel beseft zegt hij toe een jeugdvriendin te helpen om haar verdwenen man op te sporen. Deze zoektocht plaatst hem in het midden van de – ongewenste – belangstelling van zowel de locale politie als de plaatselijke bouwmaffia en drugdealers. Terwijl zijn zoektocht wordt bemoeilijkt omdat blijkbaar niemand de volledige waarheid tegen hem spreek, moet hij nu ook veel aandacht besteden aan het uit de handen blijven van deze instanties.
Declan Hughes kan als geen ander spelen met taal. Hierdoor is Slecht bloed een zeer aangenaam lezend en onderhoudend boek dat er, mede door zijn perfect verwoorde observaties, menigmaal in slaagt een glimlach op het gezicht van de lezer te toveren. Wel valt het boek, qua stijl, uiteen in twee stukken: in het begin en op het einde heeft de auteur veel aandacht voor zijn omgeving. Bij momenten leunt hij dicht aan bij Craig Russell, die zijn locatie – Hamburg – telkens weer een hoofdrol toebedeeld in zijn verhalen. Maar in het middenstuk schitteren de beschrijvingen van de Dublinse omgeving door hun afwezigheid.
De auteur levert ook een mooi staaltje plot-opbouw af: heel het verhaal lang geeft hij één voor één de puzzelstukjes aan om ze dan op het eind samen te voegen tot een mooi geheel dat klopt als een bus en dat er toch weer net anders uitziet dan dat wat de lezer ervan verwachtte.
Maar toch is er nog één en ander voor berbetering vatbaar, want het hoge aantal slachtoffers in de beperkte kennissen- en familiekring en de totale struisvogelpolitiek van de lokale politie zijn er verantwoordelijk voor dat de geloofwaardigheid een flinke knauw krijgt. Het is dan ook totaal ongeloofwaardig dat het beschrevene in het echt zou gebeuren. En als ik mij hierin vergis, ben ik er zeker van dat ik Dublin tot het eind van mijn dagen zal mijden als de pest.
Maar ondanks dit minpunt bewijst Declan Hughes dat hij over genoeg capaciteiten beschikt om een mooie carrière uit te bouwen als schrijver van spannende boeken.