Onnodige vertraging

Meteen vanaf het begin van Zwart Fortuin, de derde thriller van John Brosens, weet je wie de moordenaar is. Carolien Blijham heeft haar man vermoord, nadat hij haar al een paar jaar mishandelt en stelselmatig haar zelfvertrouwen ondermijnt. De manier waarop ze de moord pleegt is wat simpel en gaat wel héél makkelijk, maar is blijkbaar van ondergeschikt belang. Het gaat Brosens meer om de psychologische druk waaronder Carolien Blijham komt te staan als ze denkt de perfecte moord te hebben gepleegd. En over de twijfels die gaan ontstaan als blijkt dat er altijd zaken zijn die je niet zelf in de hand hebt en dus ook niet kan beïnvloeden. Ze krijgt te maken met het onderzoek van de politie en met collega’s van haar man, die in het dagelijks leven eigenaar was van een zeer succesvol reclamebureau. Vanaf de eerste pagina’s in het niet moeilijk om een bepaalde sympathie te krijgen voor Carolien. Ze heeft een moord gepleegd, en dat is niet echt goed te praten. Maar haar motieven zijn wel vrij helder en het is duidelijk dat haar man niet echt een sympathiek persoon is geweest. Hij had meerdere affaires, behandelde zijn vrouw zeer slecht, was thuis zeer agressief en ging op zijn werk desnoods over lijken. In de optelsom uiteraard geen rechtvaardiging voor moord, maar de kwetsbare Carolien is wel het type vrouw dat je meteen in bescherming wilt nemen. Knap neergezet dus door John Brosens, die in tegenstelling tot zijn twee vorige boeken inspecteur Vosmeer deze keer thuis heeft gelaten.

In Zwart Fortuin is het onderzoek in handen van de Rotterdamse rechercheur Meerdink, die in eerste instantie volledig gelooft in de verklaringen van Carolien. De treurende weduwe wordt bijgestaan door haar vriendin Guusje Pool en door de onzekere Remco Gaasbeek, het artistieke genie van het reclamebureau van haar man. Naarmate het onderzoek vordert, begint het aanvankelijke zelfvertrouwen van Blijham wat af te brokkelen en gaan haar vrienden vermoeden dat Carolien mogelijk meer af weet van de moord op haar echtgenoot. Maar ook de politie krijgt het sterke vermoeden dat er mogelijk meer zaken spelen dan dat zij in eerste instantie konden vermoeden.

Ondanks het goede verhaal en de makkelijke vertelstijl van Brosens, kan Zwart Fortuin toch niet helemaal overtuigen. Op bepaalde momenten verloopt het verhaal vrij stroperig en kost het moeite om je aandacht er bij te houden. Met name de uiteindelijk ontknoping is niet echt bevredigend en past zelfs niet helemaal in het totale verhaal. Waar absolute vriendschap in de meeste hoofdstukken het secundaire thema lijkt, wordt dat gegeven in de laatste pagina’s volledig overboord gegooid. Ook het onderzoek van de politie komt niet altijd even sterk over en hangt op het laatst van toeval aan elkaar. Daarnaast worden zeer voor de hangliggende feiten niet onderzocht of als onbelangrijk terzijde geschoven. Het is jammer, want John Brosens ontneemt zichzelf hiermee de kans om in plaats van een goed boek een uitstekend boek te schrijven. Het had van Zwart Fortuin zijn beste boek kunnen maken en zijn eventuele doorbraak binnen de Nederlandse misdaadliteratuur loopt hiermee nu onnodige vertraging op.