Malin Fors, deel 7.

Uitgangspunt van 'Lichthemel' : Een bejaarde wordt dood aangetroffen in zijn bed in het verpleeghuis waar hij al jaren verblijft. Het lijkt erop dat hij zelfmoord gepleegd heeft, maar is dat ook zo ? Verschillende mensen lijken een motief voor moord te hebben, en alles wordt nauwgezet uitgeplozen. Tot een echt bevredigende oplossing komt Malin en haar team vooreerst niet. Tot er plotseling, een 50-tal bladzijdes voor het einde, een wit konijn uit de hoed getoverd wordt ...

Net als in 'Engelwater' (het enige andere boek van Kallentoft dat ik tot nog toe gelezen heb) laat de auteur middels cursief gedrukte hoofdstukjes de doden spreken. Terwijl ik dat in het vorige boek niet zo geslaagd vond, past het hier beter. De dader komt af en toe aan het woord in een aantal korte hoofdstukjes in de ik-vorm.

Zoals veel Zweedse auteurs is ook Kallentoft maatschappijkritisch. De schrijnende toestand in bepaalde bejaardentehuizen wordt in dit boek aangekaart. Budgetten worden gekort, zodat de zorg niet is wat die zou moeten zijn, verschrikkelijk voor de patiënten en voor de zorgverleners zelf !

De schrijfstijl van Kallentoft wist mij nog steeds te bekoren. Minder staccato dan 'Engelwater' weliswaar. Bij gelegenheid ga ik zeker alle voorafgaande boeken rond Malin Fors nog lezen.

1. Midvinterblod - Midwinterbloed
2. Sommardöden - Zomerengel
3. Höstoffer
4. Vårlik
5. Den femte årstiden
6. Vattenänglar - Engelwater
7. Vindsjälar - Lichthemel