Lezersrecensie
Honger is een onrecht.
Honger, een titel met een enorme impact op de mensheid. Bijna één miljard mensen lijden honger, waarvan er minstens jaarlijks negen miljoen van de honger overlijden. Kan het nog schrijnender? De Argentijn Martín Caparrós (1957), schrijver van ruim 20 boeken, schetst de toestand in de wereld en doet dit via verhalen, informatie, analyses en getuigenissen.
In dit verbijsterende boek legt de schrijver zijn focus op de landen die het ergst zijn getroffen, waar hongersnood het moordende kankergezwel is van deze tijd. Het zijn niet allemaal voor de hand liggende landen waar mensen honger lijden. Niger, India, Bangladesh, Argentinië, Madagaskar, Zuid-Soedan en de Verenigde Staten komen aan bod; landen die de auteur zelf heeft bezocht. Als we beseffen, dat zelfs bepaalde partijen speculeren met voedsel, dan wordt het snel duidelijk hoe diep dit maatschappelijk probleem wel zit. Dit betekent ook dat wij, als mensen, een verantwoordelijkheid op onze schouders dragen.
“En als er geen honger meer in de wereld zou zijn? Als er niemand meer honger zou lijden? Honger is een hyperbool. Honger is zoals gezegd een grote stommiteit, een schreeuw voor hen die niet luisteren, een metafoor voor hen die zich van de domme houden." In deze enkele zinnen worden de lezers duidelijk met de neus op de werkelijkheid gedrukt, niet?
Zelf heb ik verschrikkelijke toestanden gezien tijdens mijn dienstreizen naar Marokko, India, Pakistan, China, Bangladesh. Daklozen ontmoet, die je op de straat smeken voor een aalmoes, of om iets te eten te krijgen. Ouders die zich te pletter werken, in mensonwaardige omstandigheden. Voor een salaris van één schamele Dollar per dag, om toch maar te proberen met hun familie te overleven. Mensen zonder enig toekomstperspectief, en dit in de jaren 2000… Mijn vaderhartje brak telkens als uitgehongerde kinderen me vroegen om wat geld. Ik heb volwassenen met elkaar op de vuist zien gaan, net nadat ik in Bangladesh enkele dollars gaf aan een ondervoed kind. “Stay in the car, Guy”, zei mijn chauffeur toen, “For your own safety.” Terwijl er op datzelfde ogenblik in mijn dorp door de plaatselijke supermarkt bijna dagverse groenten, fruit en vlees achteloos in de afvalcontainers werden gedumpt. Niet langer geschikt voor de verkoop, heet dat dan…en er tegelijkertijd miljoenen mensen snakken, hongeren naar een beetje voedsel.
Deze dikke pil van ruim 650 (!) pagina’s zou verplichte lectuur moeten worden op de universiteiten, wereldwijd.
In dit verbijsterende boek legt de schrijver zijn focus op de landen die het ergst zijn getroffen, waar hongersnood het moordende kankergezwel is van deze tijd. Het zijn niet allemaal voor de hand liggende landen waar mensen honger lijden. Niger, India, Bangladesh, Argentinië, Madagaskar, Zuid-Soedan en de Verenigde Staten komen aan bod; landen die de auteur zelf heeft bezocht. Als we beseffen, dat zelfs bepaalde partijen speculeren met voedsel, dan wordt het snel duidelijk hoe diep dit maatschappelijk probleem wel zit. Dit betekent ook dat wij, als mensen, een verantwoordelijkheid op onze schouders dragen.
“En als er geen honger meer in de wereld zou zijn? Als er niemand meer honger zou lijden? Honger is een hyperbool. Honger is zoals gezegd een grote stommiteit, een schreeuw voor hen die niet luisteren, een metafoor voor hen die zich van de domme houden." In deze enkele zinnen worden de lezers duidelijk met de neus op de werkelijkheid gedrukt, niet?
Zelf heb ik verschrikkelijke toestanden gezien tijdens mijn dienstreizen naar Marokko, India, Pakistan, China, Bangladesh. Daklozen ontmoet, die je op de straat smeken voor een aalmoes, of om iets te eten te krijgen. Ouders die zich te pletter werken, in mensonwaardige omstandigheden. Voor een salaris van één schamele Dollar per dag, om toch maar te proberen met hun familie te overleven. Mensen zonder enig toekomstperspectief, en dit in de jaren 2000… Mijn vaderhartje brak telkens als uitgehongerde kinderen me vroegen om wat geld. Ik heb volwassenen met elkaar op de vuist zien gaan, net nadat ik in Bangladesh enkele dollars gaf aan een ondervoed kind. “Stay in the car, Guy”, zei mijn chauffeur toen, “For your own safety.” Terwijl er op datzelfde ogenblik in mijn dorp door de plaatselijke supermarkt bijna dagverse groenten, fruit en vlees achteloos in de afvalcontainers werden gedumpt. Niet langer geschikt voor de verkoop, heet dat dan…en er tegelijkertijd miljoenen mensen snakken, hongeren naar een beetje voedsel.
Deze dikke pil van ruim 650 (!) pagina’s zou verplichte lectuur moeten worden op de universiteiten, wereldwijd.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Guy Doms
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
