De broederschap van de druif

Henry Molise (50 jaar) is de zoon van Nicholas (Nick) en Maria Molise. Henry is ook vader en echtgenoot, maar in De Broederschap van de Druif is hij vooral ‘zoon van Nicholas’. Auteur John Fante, van wie we weten dat hij nogal wat auto-biografische gegevens in zijn boeken verwerkt, rekent in dit vader-zoonboek af met zijn vader. Maar tegelijk is het een eerbetoon en hommage aan de man die hij zich herinnert als een zelfzuchtig persoon met tirannieke trekjes. De gevoelens die Henry voor zijn vader koestert, slingeren heen en weer tussen liefde en haat, vertedering en verachting. Dat is althans zo aan het begin van het verhaal. Aan het eind haalt mildheid de bovenhand.


Vader Nick Molise is een Italiaanse inwijkeling die met zijn gezin in een onbeduidend Mexicaanse stadje woont. Zijn beroep (metselaar) is zijn passie, drank zijn afgod. Zijn gezin lijdt niet alleen onder Nicks mateloze werk-en drankzucht, maar gaat vooral gebukt onder zijn tirannie. Zijn zonen –die hem niet willen opvolgen- misprijst hij, zijn vrouw onderdrukt hij. Het gezin is hierdoor versplinterd maar tegelijk houdt zijn dwingelandij hen samen. Wanneer het bejaarde koppel op een dag op scheiden staat, wordt Henry erbij gehaald om dit drama te voorkomen. Hij logeert enkele dagen in zijn ouderlijke huis en wanneer de echtelijke storm is gaan liggen, wil zijn vader van Henry’s aanwezigheid gebruik maken om zijn hulp in te roepen bij het realiseren van zijn laatste bouwwerk: een rookhok in de bergen. Henry stemt van lieverlee in. Datgene waarvoor hij ooit het huis uitvluchtte, lijkt nu onomkoombaar: metsen. Zijn besluit brengt hem echter dichter bij de man van wie hij al dertig jaar vervreemd is. Het brengt hem ook terug naar zijn jeugd en biedt hem de kans om de keuzes die hij toen gemaakt heeft –schrijver worden- ‘goed te maken’ bij zijn vader. Deze coöperatie brengt hem zelfs zo ver om samen met zijn vader en zijn vrienden aan het drinken te slaan. Het bouwen van het rookhok verloopt dan ook in een roes. De oude man werkt onnauwkeurig en het bouwwerk stort bij een nachtelijk onweer zelfs helemaal in, maar dat is niet erg: vader en zoon zijn verenigd, de plooien gladgestreken.

De Broederschap van de Druif is zo’n boek waarvan elke schrijver moet denken: “Waarom heb ik dat niet geschreven?” Het verhaal gaat over niets en over alles tegelijkertijd: oud worden, vader-zoonrelatie, loskomen van thuis, het voze en het sacrale, haat en liefde, familiebanden en vergeven.

Met de schrijfstijl aan hem eigen, schetst Fante trefzeker én hier en daar dolkomisch een synthese van het leven.