Iedereen beroemd!

Psychologisch knap geschreven roman over een heertje dat vindt dat hij, net als bekende mensen, even goed over zijn -doodgewone- leven een biografie mag schrijven. Na een succesvolle jeugd op studiegebied en een carrière als spoorwegbeambte, blijkt er in zijn leven eigenlijk niets ophefmakends te zijn voorgevallen. Het wordt dan ook een vrij positieve terugblik op een behoorlijk saaie, maar correcte levenswandel. Wanneer hij het slot nadert, krijgt hij het echter aan de stok met zijn 2de ik (en zijn 3de en 4de ...) die hem ter orde roept en influistert dat hij niet altijd zo’n voorbeeldig iemand is geweest. Er was immers niet alleen de keurige spoorwegbeambte, maar ook de man die met zijn ellebogen heeft gewerkt, de romanticus, de zelfzuchtige, de dichter en zelfs degene met onoorbare neigingen ... Zo blijkt zijn leven gecompliceerder te zijn geweest, vol tegenstrijdigheden en heel anders te zijn verlopen dan hij zich bewust was. Zoals wellicht ieder leven ...

Als lezer herken je je inderdaad zowel in ‘de brave’ biografie als in de slotfase waarin zijn andere ‘ikken’ op het toneel verschijnen.

Hoewel dit boek in hetzelfde decennium geschreven is als het vorige boek dat ik las (Nachtvlucht, Antoine de Saint-Exupéry) staat het er zowel inhoudelijk als stillistisch mijlenver boven.

Wanneer de biograaf eerst braafjes zijn voorbeeldige levenswandel beschrijft, word je als lezer al getrakteerd op mooie beschrijvingen van zijn jeugdjaren en zijn beroepsloopbaan met hier en daar een passage om over na te denken. Maar dan moet het nog allemaal beginnen. Wanneer hij naar het einde toe gekweld wordt door zijn ‘inwendige’ ikken om zijn leven helemaal opnieuw door te nemen en de zaken te zien zoals ze werkelijk waren (en niet zoals hij ze zopas heeft beschreven), gaat Capek de filosofische toer op en volgen de psycho-analitische passages elkaar in sneltempo op.

Dat maakt van Een doodgewoon leven een interessant werk dat de lezer zowaar uitnodigt om het ego aan een kritisch zelfonderzoek te onderwerpen, want ‘Hoe meer mensen ik in hun leven leer kennen, hoe meer dat van mezelf vervuld raakt’, laat hij het hoofdpersonage aan het einde zeggen.

Het kon niet anders of na al deze filosofische inslagen, komt Capek als vanzelf bij God uit: ‘We zijn allen doodgewoon, als we met zoveel zijn; en desondanks ... wat een feest! Misschien is God ook wel een doodgewoon leven en moet je hem enkel ontwaren en herkennen. Misschien zou ik hem in anderen vinden, als ik hem in mezelf niet gevonden of herkend heb; wie weet kun je hem tussen de mensen tegenkomen, wie weet heeft hij, net als wij allen, een heel gewoon gezicht.’



Een knap verhaal, sterk staaltje psycho-analyse om ‘met zijn allen’ te lezen!