Opgelichte oudere

Fiona McFarlane studeerde Engels in Sydney, is gepromoveerd in Cambridge en heeft met dit boek haar debuut geschreven. Haar twee dementerende grootmoeders inspireerden haar voor het schrijven van deze roman, want: ‘I wanted to explore dementia from the inside’.

De vijfenzeventig-jarige Ruth woont in een mooi, groot huis aan de Australische kust. Sinds het overlijden van haar man, jaren geleden, woont ze in haar eentje. Haar twee zoons wonen ver weg, dus heeft ze bijna nooit iemand om zich heen en vult ze haar dagen met het kijken naar de zee. Het verhaal begint midden in de nacht, wanneer Ruth voor de eerste keer een tijger in haar huis hoort rondlopen. De volgende ochtend komt er onverwachts een vrouw die namens de overheid voor haar gaat zorgen. Deze Frida weet zich steeds meer onmisbaar te maken bij Ruth, zowel praktisch als gevoelsmatig. Na al die jaren is ze eindelijk niet meer alleen.

McFarlane heeft de ouderdom en dementie prachtig omschreven. Ze laat je voelen hoe moeilijk het voor een oudere is om afhankelijk te zijn van anderen en hoe gevoelig je daardoor bent voor oplichterij. Zelfs als lezer weet je niet precies wie je nou moet vertrouwen, omdat de hoofdpersoon toch wel heel erg oud is. Als ze constant tijgers in haar eigen huis aan zee hoort, waarom zou je de rest dan wel geloven? Naarmate het verhaal vordert begint Ruth zelf ook steeds meer te twijfelen aan wat ze ziet en hoort. Het blijft moeilijk te achterhalen wat waar is en wat niet.

Wat betreft de verhaallijn is dit boek geen aanrader: Welke twijfels je ook hebt bij de hoofdpersoon en haar gedachten, de plottwist aan het einde komt zeker niet onverwachts. Wat wel bijzonder is, is hoe het McFarlane is gelukt om de personages te omschrijven. Doordat er heel erg weinig personages in de roman voorkomen, heeft ze deze tot in de puntjes beschreven, zodat je uiteindelijk het idee hebt dat je de personages écht hebt leren kennen. Met Ruth heeft ze dementie op een heel andere wijze beschreven. In plaats van te vertellen hoe het is, leef je als lezer met Ruth mee en voel je wat voor een verdriet en vooral welke twijfel dementie met zich mee brengt.

Ondanks het feit dat de verhaallijn niet heel spannend is, weet McFarlane je tot het einde geboeid te houden vanwege je twijfels over het hoofdpersonage en de prachtige omschrijvingen van omgeving en personages. Als lezer blijf je tot het einde in verwarring en lees je door omdat je de waarheid wilt achterhalen.