Het jongensspel voorbij

Een jongen die jongeman wordt, een klassiek thema dat vaak is gebruikt. Een dergelijke roman moet het niet hebben van spanning of onverwachte wendingen. Posman heeft dat goed begrepen. Franse zomers is geschreven op sfeer en rake details.
De lezer volgt het leven van de ik- figuur aan de hand van vijf zomervakanties in een buitenhuis in Frankrijk. Deze sprongen in de tijd maken de ontwikkeling helder en overzichtelijk.
In de eerste vakantie meet de ik-figuur zich vooral aan zijn twee oudere neven. Hij gaat met hen op onderzoek naar een oude geheimzinnige toren. De jongens slagen er niet in tot het hoogste punt van de toren te komen. In de vakanties erna worden er steeds pogingen ondernomen dat doel te bereiken. Intussen drijven de familieleden van de ik-figuur langzaam uit elkaar. De zekerheden van de onbezorgde jeugd worden een voor een afgebroken. De jongen zal op eigen benen moeten leren staan en zelf zijn keuzes moeten maken. Zo ook met de (Franse) meisjes. De adviezen van ouders, oom, zussen en neven blijken gebaseerd op hun eigen ervaringen. En de ik-figuur zal alles zelf moeten beleven. Het gaat hem redelijk af. Vanaf de derde zomer voelt hij zich het meest aangetrokken tot Claire en hij weet dat het wederzijds is – daarmee is niet gezegd dat er zomaar echt contact is. Franse zomers speelt in de jaren 70. Dat betekent tientallen keren langs het plekje aan het kanaal fietsen waar Claire zich mogelijk bevindt. (Alleen al de afwezigheid van computers, moderne telefoons en sociale media laat een andere wereld zien.)
Het geduld wordt beloond, al is de ik nog onzeker:
'Ik bekeek dat plekje van uitgegroeide dons nadat ik het had gekust, zij hield nog een tiental seconden haar ogen gesloten als iemand die dit nooit meer zou beleven en er elke avond over had gedroomd. (…) Was dit een beleefde vorm van afwijzing? (…) Maar ze legde een warme hand bovenop de mijne en maakte met een vingernagel op mijn knie een onzichtbare tekening, misschien schreef ze een woord.'
Het samenzijn duurt maar een vakantie. Nog dat jaar denkt de ik: 'Het was best merkwaardig dat lichamelijke liefde een triestheid over alles heen legde en ook een gemis teweegbracht, ook als je liefde gewoon bij je was.'
Na elke zomer komt een winter. De ik ontdekt de betekenis van trouw en vertrouwen. In de laatste zomer zijn het de ik en Claire die de geheimzinnige toren bezoeken. Het jongensspel uit de eerste vakantie is voorgoed voorbij.

Posman weet in deze roman alle personages tot leven te wekken door ze steeds te laten zien in hun verlangen en in hun omgang met de werkelijkheid. Alles gedoseerd met af en en toe een subtiel spel met de chronologie. Posman weet precies wanneer het genoeg is en de witregel volstaat.

Jan Posman publiceerde eerder de romans Een brief aan Jack Nicholson (Manteau, 2001) en Waterman en linkshandig (Manteau, 2002). In 2015 verscheen de verzamelbundel Ik heb geen idee van niets in het bijzonder(poëzie). Zijn werk werd bekroond met onder andere de Gouden Gids Manuscriptprijs 2001, de Aspe Award 2017, de Gerard Vermeerschprijs 2009, de poëzieprijs van de stad Brugge 2012.