Christine Lucas wordt iedere ochtend wakker in een bed en een kamer die haar niet bekend voorkomen en naast een man die zij niet kent en die zegt dat hij haar echtgenoot is. En iedere ochtend vertelt deze Ben Wheeler haar dat zij haar geheugen is kwijtgeraakt door een auto-ongeluk en dat zij zich de volgende dag niets kan herinneren van wat zij vandaag aan herinnereingen opbouwt omdat iedere nacht haar geheugen wordt gewist.

Christine komt in contact met een specialist op het gebied van amnesie en hij vraagt haar iedere dag voor het slapen gaan op te schrijven wat er zij die dag heeft gedaan en meegemaakt en welke herinneringen aan de oppervlakte zijn gekomen door gesprekken met bv. haar echtgenoot. Door iedere dag haar dagboek te lezen hoopt dr. Nash dat haar geheugen langzaam zal worden gereconstrueerd en het leven voor haar dragelijker zal worden. Christine ontdekt al schrijvend en lezend dat er bepaalde dingen die zij op deze manier te weten komt, niet kloppen.

Voor ik ga slapen is de debuutroman van SJ Watson en hij pakt meteen een ingewikkeld onderwerp (geheugenverlies) bij de kop. Gelukkig verzandt het verhaal niet in overbodige wetenschappelijke verhandelingen. De tweede uitdaging die hij aanging was het schrijven van het boek vanuit het perspectief van Christine. De ik-vorm werkt vaak heel goed maar in dit geval kleeft er toch een bezwaar aan. Omdat Christine zich iedere ochtend moet inlezen in haar verleden, wordt er veel herhaald en dat maakt het verhaal soms langdradig. Daar staat tegenover dat met ieder stukje van de legpuzzel van Christine's vergeten leven dat op zijn plaats valt de spanning toeneemt. Heel langzaam worden de sluiers over hetgeen met Christine is gebeurd opgelicht en dat leidt tot een spanning die heel erg geraffineerd wordt opgebouwd en dat veronderstelt weer een ontknoping als een orkaan maar dat valt een beetje tegen. Het verhaal gaat niet uit als een nachtkaars maar voorspelbaar is het wel.

De manier waarop Watson de frustraties, de angsten, de twijfels, het verdriet, het ongeloof, de hoop en het verlangen naar liefde beschrijft is meeslepend en dat is voor mij dan ook de kracht van het boek. Je kijkt met Christine over haar schouder mee en voelt alle emoties die zij voelt. Je kijkt met haar in de spiegel en je ziet niet meer dan zij ziet hoe graag je ook meer zou willen zien. Je kunt het boek dan ook maar moeilijk wegleggen. Een knap geschreven boek met een mooie omslag dat heerlijk leest en vraagt om meer.