Sandra Berg schrijft modern sprookje

Er was eens… een Nederlandse auteur, Sandra Berg, die in Zweden woont. Hier laat zij zich inspireren door de prachtige natuur en de legendes die in het land voortleven. Op deze plek schrijft zij Verloren Woud, een boek dat in 2014 wordt gepubliceerd.

Hoofdpersoon Maja is zeventien jaar en kan het absoluut niet vinden met haar nieuwe stiefvader. Ze snapt niet dat haar moeder zich kan binden aan zo’n arrogante, zelfingenomen man. Zowel haar moeder als haar stiefvader doen het gedrag van Maja af als puberaal, terwijl Maja zeker weet dat er met haar stiefvader echt iets niet in de haak is. Ze vlucht naar het bos van haar overleden vader, waar ze een bijzondere ontdekking doet die alles overhoop gooit. Vanaf dit punt neemt de roman een vlucht richting een fantasieverhaal of zelfs een modern sprookje.

Na het lezen van Lijk op zolder van Sandra Berg had ik weinig verwachtingen van Verloren Woud. Ik was echter blij verrast. Al vanaf de eerste pagina raakte ik geïntrigeerd door de geheime wereld die Sandra Berg had neergezet met behulp van diverse Zweedse volksverhalen of -sprookjes. Hoofdpersoon Maja komt als karakter echt tot leven en je deelt haar zorgen en afschuw voor haar stiefvader steeds meer. Ook zijn de andere karakters in het boek geloofwaardig en de verhouding tussen Maja en haar moeder is goed in het verhaal verwerkt.

Het boek valt onder het genre romance of liefdesroman, en dit klopt naar mijn idee deels. Ook onder fantasy zou het tot zijn recht komen, of onder new adult of young adult. Waarschijnlijk heeft de auteur geen specifieke doelgroep in haar hoofd gehad met het schrijven van het boek, en ik denk ook dat het een breed publiek zal aanspreken. Iedereen vanaf een jaar of dertien die van lezen houdt, zal in Verloren Woud een fijn verhaal vinden dat een aantal uur flink zal boeien. Vooral met de winter in aantocht is dit een boek dat je heerlijk bij de open haard (of de verwarming) kunt lezen, met een warme drank binnen handbereik.

Minder positieve kanten heeft het boek helaas ook. Zo is de vertelstijl van Berg sterk, maar laat ze hier en daar wat liggen. Het gaat dan veelal om gesprekken die niet soepel verlopen, niet zulke mooie herhalingen (zoals drie keer het woord ‘stoel’ gebruiken in twee achtereenvolgende zinnen), en soms ronduit wat taal- en spelfouten. Voor mij is het verhaal sterk genoeg om hier overheen te lezen, maar het geeft net het verschil tussen drie en vier sterren.

Of de personages uit Verloren Woud nog lang en gelukkig leven? Ik raad je aan dit zelf te lezen. Na afloop denk je waarschijnlijk ook nog even na over alle onbedorven stukjes natuur die de wereld nog rijk is, hoe weinig dit er zijn, en of we niet beter ons best moeten doen om die pure natuur te behouden.