Hendrik Groen is dan wel oud maar nog altijd springlevend.

In dit boek beschrijft Hendrik Groen in dagboekvorm zijn leven in een Amsterdams verzorgingshuis. Hendrik is met zijn 83 jaar nog één van de jongste bewoners in het huis. Het verhaal speelt zich af in 2013. De actualiteiten van dat jaar en Hendriks mening hierover worden regelmatig beschreven. Hendrik legt zich niet er niet bij neer dat zijn lichaam aftakelt en koopt een scootmobiel om zijn bewegingsvrijheid niet te laten beperken. Samen met zijn vriend Evert, die in aanleunwoning woont met zijn hond Mo, de moeilijk verstaanbare en stille Eduard, Grietje die licht aan het dementeren is, recht door zee Graeme en de nieuwe bewoonster Eefje richten ze de Oud-maar-niet-dood club op. De clubleden organiseren om de beurt een uitje.
Ik heb het boek zitten lezen met een grote glimlach. Verrassende uitspraken en leuke anekdotes zijn schering en inslag. Tussen de lijnen door lees je in boek hoe het is om in een verzorgingstehuis te wonen met andere oudjes en hoe deze mensen met elkaar omgaan. Hoe de directie en de regering de regels en wetten steeds maar weer veranderen en hoe het voelt te beseffen dat je niet het eeuwige leven hebt en al bijna aan het einde bent. Onzeker of jij of je vrienden er volgende week nog wel zullen zijn. En het dilemma of het mogelijk is om er aan het einde zelf uit te stappen.
Pogingen iets van het leven te maken is goed geschreven. Een luchtig verhaal met kritische ondertoon. Van deze man ga je houden. Hendrik Groen is dan wel oud maar nog altijd springlevend.