Niet alledaags, wel bijzonder

Het zijn duidelijk zussen; Pascal en Paula lijken op elkaar maar zijn toch heel verschillend, voelen elkaar met tijden bijzonder goed aan. Ze zijn beide gevoelig voor het paranormale, met wat er nog meer zou kunnen zijn dan dat zij in dit leven ervaren. De nieuwsgierigheid naar wat daarna? Op jonge leeftijd hebben zij door een auto-ongeluk hun moeder verloren en zijn ze samen met hun vader verder gegaan. De meiden zijn hecht maar hebben ook zo hun individuele uitdagingen en strubbelingen waardoor ze op sommige vlakken uit elkaar zijn gegroeid en elkaar los hebben gelaten. Maar….het zijn zussen die er voor elkaar zijn, in voor -en tegenspoed!
Wanneer Paula een zeer traumatische ervaring opdoet in het ziekenhuis waar zij werkt in Londen raakt ze zichzelf volledig kwijt. Ze heeft hulp nodig om alles te verwerken maar kan die niet zomaar gevonden krijgen. Na een zoektocht krijgt ze uiteindelijk hulp aangeboden van iemand waarvan ze dat niet had verwacht. De vader van een van haar patiëntjes is therapeut en biedt haar aan te helpen. Miguel biedt dit niet zomaar aan, hij heeft dezelfde traumatische ervaring als Paula en weet dus precies wat zij heeft doorstaan. Ze houden contact en op een gegeven moment nodigt Miguel Paula uit om naar hem toe te komen. Ze besluit zijn aanbod aan te nemen en reist met hem mee naar ´De Wildernis´, zijn therapeutisch centrum in San Antonio, Texas USA. De manier waarop de reis begint had Paula´s alarm moeten laten afgaan. Maar ze besluit Miguel te vertrouwen en geeft zich volledig aan hem over. Hopende dat ze van haar trauma verlost gaat worden maar niet wetende wat ze zich hiermee op haar hals haalt.
Intussen blijft Pascal achter met vragen. Waar is haar zus? Waarom neemt ze haar telefoon niet op en komt ze haar afspraak niet na? Als ze besluit bij Paula thuis te gaan kijken stuit ze op nog meer onduidelijkheid en vindt ze een foto van een onbekende man. Ze neemt het besluit om haar zus te gaan zoeken. Pascal heeft een droom gehad waaruit zij afleidt dat het weleens heel slecht met haar zus kan aflopen als zij geen stappen onderneemt en haar gaat zoeken. En dus doet ze dat! Ze besluit om met de enkele aanwijzingen die ze heeft naar San Antonio af te reizen en haar zusje te gaan zoeken. Pascal is er van overtuigd dat Paula tegen haar wil is meegenomen en dat ze gered moet worden uit de handen van een sekte. Ze zet alles op alles, ondanks adviezen om het vooral niet te gaan doen. Maar als zij het niet doet, wie gaat haar zusje dan redden?
Vanaf de eerste pagina zat ik in het verhaal. In eerste instantie dacht ik dat het een anti-islamitische boventoon zou gaan krijgen. Met enige tegenzin ben ik toch verder gaan lezen. Gelukkig merkte ik al snel dat deze aanzet nodig was en later in het verhaal werd het 100% duidelijk waarom voor deze inleiding is gekozen. De spanningsopbouw, de beeldende uitleg, motivatie en typische personages kloppen volledig met elkaar en met het verhaal. De zussen en hetgeen dat zij meemaken zijn zo realistisch neergezet dat het me zeer voor de hand liggend lijkt dat ikzelf in een dergelijke situatie exact hetzelfde zou handelen.
De hoofdstukken worden of vanuit Pascal óf vanuit Paula beschreven. Gaandeweg het verhaal wordt de rol van Pascal steeds groter en is juist haar aandeel allesbepalend. Haar drive en volharding zijn benijdenswaardig en overtuigend. Zelfs zo dat dit voor een groot deel het leestempo bepaalt, je wilt blijven lezen, je wilt weten hoe ze dit allemaal gaat doen en of het haar gaat lukken. Ze is dusdanig sympathiek dat je dat in ieder geval hoopt! De tegenwerking die ze ondervindt is ronduit irritant. Zó zit je dus in het verhaal, je wilt dat Pascal succesvol is in haar zoektocht naar haar zusje.
De relatie tussen Pascal en haar man vond ik hilarisch en triest tegelijk. Vooral de overtuiging van Pascal dat ze haar zus moet gaan helpen, het gevoel dat ze heeft dat er iets niet klopt, de innerlijke strijd en het zichzelf overtuigen van wat ze gaat doen, de volharding en de liefde voor haar zus…..zo mooi beschreven, zo oprecht! Ik heb werkelijk hardop moeten lachen om sommige typische vrouwendingen. Want ik vraag me dan af; ‘Hoe komt hij erop, hoe weet een man dit!?’ In de meest aparte situaties komen deze vrouwelijke benaderingen in het boek naar boven en geven hierdoor het geheel een bijzondere stempel. Als een vrouw dit geschreven zou hebben zou het me misschien niet eens zijn opgevallen maar nu dus wel! Bijzonder en lachwekkend, op een positieve manier!
Behalve dat het met tijden behoorlijk spannend was en het lezen me niet snel genoeg kon gaan heb ik dus ook oprecht moeten lachen. Humor in een spannend verhaal is niet iets wat geregeld voorkomt en alleen hier al voor verdient Clemens een pluim! Echt tenenkrommend spannend is het boek echter niet, de spanning is er wel maar dan vooral gevoerd door nieuwsgierigheid en niet door gruwel of angst. Op zich een verademing om op deze manier een spannend boek te lezen zonder dat de bloedspetters je om de oren vliegen. Het is er wel maar gedoseerd, niet overdreven of onnodig (als je überhaupt daarvan kunt spreken).
Mijn slotconclusie is dat “Wie noemde haar zwak” een ‘ander boek’ is. Vooral de combinatie van spanning en droge humor maken het boek tot een oprechte verrassing. Ik kan het maar niet behappen dat de denkwerelden van twee vrouwen door één man op een dergelijke overtuigende manier zijn bedacht. Ik zal het ermee moeten doen en uitkijken naar een volgend boek van deze niet-alledaagse auteur.