De buitenkant, de binnenkant, het klopt

Sanneke van Hassel (1971) studeerde Theaterwetenschap en Cultuurgeschiedenis aan de Universiteit van Utrecht. Tien jaar lang maakte ze deel uit van toneelgezelschap ‘t Barre Land. In 2005 debuteerde ze met de verhalen-bundel IJsregen, in 2007 verscheen haar tweede verhalenbundel, Witte veder, in 2012 verscheen haar derde verhalenbundel, Ezels en Naar de stad, en haar laatste verhalenbundel Hier blijf ik verscheen afgelopen maand (bron tekst: klik).

Genoeg over de schrijver, door naar de buitenkant….. Eén van de redenen waarom ik mee wilde doen aan Een perfecte dag voor literatuur (klik) is om eens wat vaker uit mijn “comfort-zone” te stappen, niet alleen qua genre, maar ook qua vorm; de ene keer een roman, de andere keer een literaire novelle, de volgende keer een verhalenbundel, en ga zo maar door. Het blijft steeds een verrassing, en Hier blijf ik zorgde zelfs, nadat ik voor dit boek had gekozen, voor nóg een verrassing. Het boek viel met een harde plof op de mat en ik kon mij niet voorstellen dat dit de verhalenbundel Hier blijf ik was. Ik verwachtte een verhalenbundel in paperback vorm, een paperback pocket met mooie foto’s. Op de mat lag een prachtig vormgegeven boek, een verhalenbundel waar je dubbel u tegen zegt, niet alleen door de vormgeving maar ook door de vorm zelf, het boek is in landscape gedrukt en dit maakt dit boek bijzonder.

Genoeg over de buitenkant, door naar de binnenkant….. In Hier blijf ik staan 45 foto’s van de stad Rotterdam in allerlei soorten en maten, gemaakt door 12 fotografen en Sanneke van Hassel heeft hier verhalen omheen, of moet ik zeggen over, geschreven. Zij liet zich door de foto’s inspireren en ging de verbinding tussen beide aan. De foto’s uit dit boek zijn trouwens afkomstig van de foto-expositie De Kracht van Rotterdam (klik) uit 2012 en 2013 en verschenen eerder in het magazine van het FD.

Genoeg over de binnenkant, door naar de verhalen….. Ik vind alle 45 verhalen pareltjes, ze blinken allen uit in eenvoud, ze geven de fantasie van de schrijver weer en steeds als je denkt, dit was het leukste verhaal tot nu toe, volgt bij de volgende foto weer de kreet dat dit echt het leukste verhaal tot nu toe is. De verhalen zijn beeldend (logisch), krachtig en treffend. Toveren met woorden is een kreet die in mij op kwam tijdens het lezen.

Omdat ik de verhalen steeds zo treffend vond ten opzichte van de foto ging ik bij de laatste twee foto´s zelf een verhaal schrijven, zonder naar de tekst van Van Hassel te kijken begon ik te typen, wat zag ik, wat voelde ik, wat deed (deden) de persoon (personen) op de foto, wat stond er op de achtergrond, wat gebeurde er op de foto en hoe stond dit in relatie tot de persoon (personen). Ik vond de laatste foto het makkelijkste om te omschrijven omdat er op de een na laatste foto veel meer mensen stonden. Mijn verhaal over de laatste foto ging over een dame die haar man kwijt was, hij was dementerende en zij maakte zich grote zorgen om hem, vooral omdat hij de laatste tijd steeds minder aanwezig was in het hier en nu. Ik zal jullie de rest van de tekst besparen, het waren slechts enkele zinnen waarin ik de sfeer probeerde neer te zetten. Laten we het er maar op houden dat ik geen schrijver ben en ook geen behoefte voel om dat te worden, maar door zelf te proberen om een verhaal te schrijven over de foto’s merkte ik wel dat dit niet erg makkelijk is, ondanks dat ik over een behoorlijke dosis fantasie beschik. Daarmee kan en durf ik te concluderen dat het schrijven van een verhaal bij een bestaande foto geen makkelijke klus is, dus een dubbel chapeau voor Sanneke van Hassel dat het haar 45 verhalen lang gelukt is, en hoe!

Lees verder op mijn blog: klik