Tokio: meer een oorlogsverhaal dan een echte thriller

Grey, een Engels meisje met een vreemde psychische afwijking, reist naar Tokio om een oude Chinese professor te spreken ivm een film die de man zou hebben over een slachtpartij die de Chinezen in 1937 aangericht zouden hebben in Nanking.
Hij wil haar niet helpen, maar haar bezoek brengt wel het een en ander in gang bij de oude man. Ze blijft aandringen en hij belooft halvelings dat hij haar een week later zal bellen. Probleem is dat ze geen geld heeft voor een hotel, amper voor eten en ook geen verblijfplaats heeft. Wanneer ze een nachtje in het park heeft doorgebracht, ontmoet ze Jason die haar een plaats aanbiedt in een oud enorm groot huis.
Ze gaat met het mee en hij neemt haar ook mee naar zijn werk waar ze als dame, gastvrouw werkt in een chique club. Ze verdient er geld terwijl ze wacht op het telefoontje.
Het komt er niet direct en ze gaat hem terug opzoeken. Hij wil iets in ruil. Er is een man die ook al in de club geweest is, die een speciaal product heeft waardoor hij lang leeft. Grey moet dat product te pakken krijgen.
Tussen de verhalen over de club, krijgen we beetje bij beetje informatie over wat er gebeurd is tijdens de belegering van Nanking.
Ik had weinig voeling met dit boek, vond het in die zin wel spannend dat je wilt weten wat dat product is en wat er op die film te zien is, maar ik zou dit geen thriller willen noemen.