Zeker geen slecht debuut

Tien jaar geleden werd de nu 22-jarige Reeve ontvoerd en vier jaar gemarteld in een kelder.
Met behulp van haar psychiater dr. Lerner probeert ze leven op te bouwen, maar makkelijk is het niet.
Haar vertrouwen in de mens is diep beschadigd en een intieme band aangaan is tot nu toe absoluut onmogelijk.
De 13-jarige Tilly is net bevrijd uit de handen van haar ontvoerder. Omdat Reeve hetzelfde heeft meegemaakt wordt ze gevraagd met Tilly te praten en haar ondersteuning te bieden. Dit samen met dr. Lerner. Voor Reeve betekent dit een confrontatie met het verleden maar toch doet ze haar uiterste best het meisje te helpen. Maar Reeve niet weet is dat ze nog steeds in de gaten wordt gehouden.

'Ze is veranderd in een beheerste jonge vrouw die een prettig gestructureerd leven leidt.'

Langs de afgrond bestaat uit verschillende verhaallijnen, allemaal verteld vanuit de derde persoon.
Eén van de verhaallijnen is het verhaal van de dader, die vanaf het begin een prominente rol speelt.
De bekendmaking van de dader in een vroeg stadium haalde voor mij enige spanning weg uit het verhaal. Toch maakte dat dit verhaal ook wel weer uniek. Dankzij de meerdere onverwachte wendingen bleef ik toch voldoende geboeid en bleef mijn aandacht behouden. Carla Norton heeft een beeldende schrijfstijl waardoor mijn voorstellingsvermogen regelmatig op de proef werd gesteld.

'Ze staat te duizelen in het midden van de ruimte en laat de akelige leegte op zich inwerken.'

Reeve is een beschadigde vrouw die vechtende is om een ‘normaal’ leven op te bouwen.
Haar verhaal wekt veel sympathie op waardoor ik goed met haar mee kon leven en bewondering heb gekregen voor de manier hoe zij de dingen aanpakt. De manier waarop zij, ondanks haar eigen trauma’s, Tilly probeert te helpen en ondersteunt, een meisje dat door datgene wat ze mee heeft gemaakt te snel volwassen is geworden en anders reageert zoals een puber van dertien zou doen.

'Ze heeft een serieuze, vastberaden uitdrukking op haar gezicht, maar ze ziet er in haar roze flanellen pyjama en pluizige blauwe sokken jonger uit dan dertien.'

Langs de afgrond is een verhaal met veel psychologie in zich dat ook geloofwaardig is neergezet. Het verhaal wordt goed opgebouwd naar een ontknoping, alleen had de plot een meer verrassend effect mogen hebben. Het boek deed mij denken aan de diverse crime series die tegenwoordig veelvuldig op televisie te zien zijn, een serie met hoofdrollen voor Reeve en dr. Lerner.
Als debuut zeker niet slecht gedaan en voor de liefhebber van psychologische thrillers zeker een aanrader, ik had er alleen iets meer van verwacht.