Van groeipijnen naar een boek om te omarmen: De evolutie van een huwelijk door Rebekka W.R. Bremmer

Zachte pastelkleuren sieren de kaft van ‘De evolutie van een huwelijk’. Een rups heeft zich net ontpopt tot een vlinder en kijkt naar de cocon voordat het de vleugels uitslaat. De restanten van een vorig leven. Tijd voor een nieuw begin. Het kan geen toeval zijn dat de rups tot vlinder evolueerde aan een Japanse kersenbloesem, dat ook wel gezien wordt als teken van een nieuw begin van bloei. Hoe zou dat verbonden zijn met het verhaal? Ik sla het boek open.

Disclaimer: De leeservaring die daarop volgt, begint met wat groeipijnen, om daarna te evolueren tot een enorm rijke ervaring. Onderstaande is de documentatie hiervan. Hierbij komt de inhoud weinig aan bod, deels omdat de verhaalstructuur te gelaagd is om ook nog recht aan te doen. Ik hoop jullie met deze benadering vooral nieuwsgierig te maken naar de inhoud.

Het begin
De roman start in ‘vandaag’. Je stapt middenin een verhaal, middenin een kamer vol mensen en namen van wie je de onderlinge verhouding niet weet. (Waarom heet de ene Molly Bloem en de andere Anna K.? Waarom heet iemand überhaupt Molly Bloem?) Er blijkt iets ergs te zijn gebeurd. Een aardbeving in Christchurch, de woonplaats van gasten Shannon, Freek en baby Deirdre. Er wordt gesproken over teruggaan, over een belangrijke gebeurtenis die de gasten zullen missen maar die niet uitgesteld mag worden. Een abrupte afkapping wordt gevolgd door een sprong naar ‘morgen’ en er wordt vooral veel niet gezegd. (Ik ben geïntrigeerd, maar verlang naar houvast.)

‘Was het begin ook altijd het begin?’ Zeker niet. Er volgen sprongen naar andere jaargetijden en wisselingen in perspectief. (Ik vraag me af waar de teksten tussen haakjes toe dienen.) Vooral in het eerste deel, vanuit het perspectief van Masha, volgen er veel verwijzingen naar literatuur. ‘Een kamer voor haar alleen. Een kamer met een uitzicht.’ Ik zie Virginia Woolf en een stijl die doet denken aan stream-of-consciousness (Ojee, ik heb nog nooit een boek van Woolf uit kunnen lezen), Emily Dickinson, Augustinus van Hippo, en James Joyce. Molly Bloem en Anna Karen. O ja, natuurlijk!

(‘Intertekstualiteit bestaat bij de gratie van de herkenning’, schrijf ik in de kantlijn. Het maakt me onzeker. Het voelt alsof schrijfster Bremmer vooral veel literaire ingrepen inzet, intertekstuele verwijzingen erin gooit en haar vertelinstantie laat reflecteren op het medium literatuur om ‘literair’ te zijn. Als voormalig student Literatuurwetenschappen voel ik mij haast genoodzaakt alle verwijzingen van docent Literatuurwetenschap Masha te herkennen. Maar deze onrust zit in mijzelf en komt niet door het verhaal. En ook niet door Bremmer. Wat eerst een verwarrend kluwen aan verhaallijnen lijkt, wat eerst voornamelijk interessant is door de literaire vorm, grijpt me en laat me niet meer los.)

En ja, deze recensie gaat nog verder. Meer lezen? Zie http://bit.ly/109aoJw