Deze 27 boeken bespraken we deze week #26

Ook al weet je als lezer de afloop, toch blijf je geboeid. Hoe kun je omgaan met zo’n enorm verlies, wat blijft er nog voor je over en hoe ga je verder? Het zijn vragen waarop eigenlijk geen antwoord bestaat, maar in dit boek kun je ze vinden; het gaat uiteindelijk om hoop en om liefde. Sara en Liv is een boek vol contrasten, dat verbijstert en ontroert, een boek dat tegelijkertijd beeldschoon en peilloos zwart is.
- Helena van Dijk over Sara en Liv

Kleine Broer is een sprookje. Het omslag verklapt als het ware de hele leesbelevenis in een notendop: wat u gaat zien is oogstrelend mooi, maar pas op de details, want er liggen de nodige doodskoppen op uw pad. Kortom: niet voor de tere ziel. Is het dan geen kinderboek? Jawel, het is zelfs kinderliteratuur, maar dan zonder onnodige woorden! Verwacht geen zoetsappige Disney, zoek niet naar verheven teksten, maar keer terug naar de kern van het sprookje zoals deze oervertellingen zijn bedoeld.
- Nienke Pool over Kleine Broer en de saxofoon, de olifant, de wolf en de muilezel

Wat Oomen kan doen om de overgangsperikelen te overleven, is natuurlijk niet iedereen gegeven, maar desalniettemin zo smakelijk verteld dat Oomen stroomt over blijft boeien. Het boek eindigt met een terecht dankwoord aan Maira Kalman wiens invloed op dit boek onmiskenbaar is, en waardoor Oomen stroomt over geworden is wat het is: een swingend, grappig, ontroerend, kleurrijk, begrijpelijk, lief, boos, maf, kortom heerlijk boek over een daardoor héél wat minder eng geworden levensfase.
- Ellen IJzerman over Oomen stroomt over

Bauer verrast de lezer met De schitterende doden geenszins: het gebruikte recept voor dit boek is verre van origineel. Een moordenaar die zijn daden tot kunst verheft en een onschuldige derde partij betrekt in zijn drang naar erkenning voor zijn ‘werk’, is een gegeven dat we veel vaker tegenkomen in thrillers. Het verloop van de gebeurtenissen is dan ook voorspelbaar. Afgaande op de recensies van haar eerdere boeken, heeft Belinda Bauer meer in haar mars.
- Sanne Gerrets over De schitterende doden

Heel erg knap, hoe Remarque in De nacht in Lissabon verrassend en inventief uit de hoek komt. Hoe hij het perspectief van de emigrant weergeeft, van de vluchteling die plots door het levenslot weer uitzicht krijgt op een betere toekomst. Terwijl de ander neerbuigend zijn bestemming moet aanvaarden. Hoe een waanzinnige oorlog niet alleen soldaten vermoordt, maar ook gewone mensen vernietigt, lichamelijk én geestelijk. Hoe opvallend actueel en ‘vers van de pers’ een oudere roman na ruim 50 jaar nog zijn kan.
- Guy Doms over De nacht in Lissabon

De korte roman staat vol zorgvuldig uitgekozen woorden, poëtische zinnen en gedoseerde – bijna fluisterende – uitingen over emancipatie, fanatisme en tolerantie. Berrada-Berca zegt liever te weinig dan te veel en dat zie je terug in de korte hoofdstukjes die zich flitsend, als voorbijschietende dia’s op een projectiescherm, aan de lezer ontvouwen net zoals de zwarte stof delen uit het dagelijks leven voor de hoofdpersoon onthult en weer onverbiddelijk doet verhullen.
- Eline van der Boog over Kant en het rode jurkje

Crowley heeft een veelzijdig boek neergezet, met twee herkenbare maar heel verschillende hoofdpersonages. Rachel is het meisje in de duisternis, Henry de jongen in het licht. Duisternis is natuurlijk logisch als je jongere broertje verdronken is en jij daardoor je grootste passie, zwemmen, vaarwel moet zeggen. Haar verdriet is rauw en voelt echt. Doordat haar rouwproces niet gebonden is aan haar leeftijd, overstijgt Rachel als personage het YA-genre.
- Joke Simmelink over Donkerblauwe woorden

De paniek en angst die bij hen leeft, zijn daaruit heel erg voelbaar. Het is knap om deze emoties in een paar regels tot uiting te laten komen. In een vlotte en eigentijdse schrijfstijl maakt Van der Will de lezer deelgenoot van deze ellende, van het doorzettingsvermogen van Benthe en van haar privé-problemen. Daarbij worden verrassende plotwendingen niet uit het oog verloren en eindigt de ontknoping in een spannende climax.
- Kees van Duyn over Stil in de stad