Eva Burgers blogt (1)

Inspiratie
‘Jij haalt zeker al je inspiratie uit je werk?’ is een veel gestelde vraag. Al vijftien jaar werk ik fulltime bij de politie waarvan tien jaar als rechercheur. Het recherchewerk boeit me. Dat absoluut. Bijna dagelijks heb ik te maken met de meest uiteenlopende, bijzondere mensen binnen onze samenleving. Het horen van de soms gruwelijke details in een moordzaak, doet zeker iets met me. Maar het zet me er zelden toe om er een boek over te schrijven. Ik weet zeker dat als ik vandaag ontslag zou nemen, ik net zo makkelijk nog jarenlang spannende boeken kan blijven schrijven. Het zijn eerder de mensen om me heen en de dagelijkse actualiteiten die mij op ideeën brengen. Misschien is het een voordeel dat ik als thrillerschrijfster precies weet hoe het bij politie en justitie werkt. Maar met goede research kom je daar ook echt wel achter.

Research
Een researchperiode is voor mij sowieso noodzakelijk om realistisch over een bepaald onderwerp te kunnen schrijven. Onvoorstelbaar trouwens hoeveel deuren er onder die noemer voor je opengaan. Zo was ik nog niet zo lang geleden voor research in de verkeerstoren op Schiphol. Ik mocht een kijkje nemen in een crewcentre van een grote luchtvaartmaatschappij, en zag de vluchtvoorbereiding van een gezagvoerder. Het boek moet nog geschreven worden, maar de informatie ligt alvast klaar. Net als het e-mailadres en telefoonnummer van de contactpersoon, die ik tot vervelens toe zal lastigvallen met mijn vragen. Research opent voor mij nieuwe werelden waar ik altijd al wel een beetje nieuwsgierig naar was. Het stilt mijn honger naar informatie die voor veel mensen verborgen blijft.

Vrijheid
‘Zou jij je werk opgeven voor het schrijven?’ is vaak de daarop volgende vraag. ‘Ja, dat zou ik zeker doen,’ zal ik dan zonder enige aarzeling zeggen. Niets weegt voor mij op tegen de vrijheid die je als schrijver hebt. Je bent niet gebonden aan een plek of aan tijd. Niet meer elke ochtend in de file staan, op weg naar een saai kantoor waar je minstens acht uur lang moet blijven. Natuurlijk is het schrijversbestaan soms eenzaam, en zal ik een paar collega’s missen, maar dat weegt niet op tegen de zelfstandigheid. Mijn eigen tijd indelen zou met twee opgroeiende kinderen een verademing zijn. Maar ik mag niet klagen. Want ook al vraag ik me bijna dagelijks wanhopig af waarom er maar vierentwintig uur in een etmaal zit, waarin ik nog moet slapen ook, het is gelukt. Mijn eerste jeugdthriller wordt uitgegeven door een prachtige uitgeverij, en daar ben ik hartstikke trots op.