Interview Escober

Esther Verhoef zegt het met een lach in haar stem. Ze zit samen met haar man in het Amsterdamse Ambassadehotel, vaste pleisterplaats voor bezoekende auteurs. Het gezin Verhoef woont tegenwoordig in Frankrijk en is nu dus bezoeker in eigen land.
Tot nu toe heeft Esther Verhoef haar drie boeken alleen geschreven. De romantische thriller Rendez Vous, een goed verkopende thriller waarin zij de ervaringen van haar verhuizing naar Frankrijk van zich af schreef, en de harde actiethrillers Onrust en Onder druk. De fans zullen er aan moeten wennen dat voortaan de harde actie onder de naam Escober - waarin de namen Esther en Berry te herkennen zijn – worden uitgebracht. Esther en Berry Verhoef zijn een schrijversechtpaar geworden. De eerste proeve van bekwaamheid, Chaos, is net uit.
Hoofdpersoon in het boek is een doorgedraaide Engelse soldaat. Na zijn uitzending naar Bosnië komt hij vol frustraties en trauma’s terug. Het gaat van kwaad tot erger en hij raakt alles kwijt. Zijn vrouw, zijn huis, zijn baan en zijn vrienden. Hij vertrekt naar het zonnige Mexico om tot rust te komen, maar daar raakt hij betrokken bij een intrige die hem de kop dreigt te kosten.
,,Het idee is al een paar jaar geleden bij mij opgekomen,’’ vertelt Esther. ,,Ik zag een docufilm op de televisie over Britse militairen die werden uitgezonden naar Bosnië. Dat was zo gruwelijk. Ze hadden geen bevoegdheden om op te treden en rond die jongens ging de oorlog gewoon door.’’
,,En dan komen ze terug in de maatschappij,’’ voegt Berry er aan toe. ,,De mensen in Engeland hebben geen idee wat de soldaten hebben meegemaakt, wat er in hun hoofden omgaat, de ellende, de verschrikkingen. Thuis is alles bij het oude gebleven, de terugkerende soldaten zijn veranderd. Het is te vergelijken met het Vietnamsyndroom: gewone jongens die bij terugkomst in zichzelf gekeerde vreemdelingen voor hun omgeving zijn geworden.
,,We kennen een persfotograaf die daar is geweest. Die heeft ze nooit meer helemaal op een rij gekregen. Een andere vriend, een beroepsmilitair, hield er ook een posttraumatisch stresssyndroom aan over,’’ zegt Esther. ,,Het komt meestal wel goed, maar soms niet. Die vrienden hebben het manuscript gelezen. Het was voor ons belangrijk dat zij zich in ons verhaal herkenden. Anders vind ik zo’n boek goedkoop.”
Ook andere vrienden hoorden zij uit over het Bosnië-drama, het Britse leger en Liverpool, waar hun held vandaan komt. ,,Thrillerschrijvers zijn toch een beetje parasieten. Toch?’’ stelt Esther.
Het verhaal van de film greep Esther Verhoef aan. Dat is precies wat ze nodig heeft om een boek te schrijven. ,,Ik moet emotioneel betrokken zijn bij het onderwerp. Vanuit mijn gevoel heb ik scènes opgeschreven. Zonder enig idee waar het boek uit zou kunnen komen.’’
En juist daar kwam Berry om de hoek kijken.
Berry: ,,We hebben altijd samen over de boeken van Esther gesproken. Door die gesprekken wordt langzaam het verhaal ingevuld.’’
Esther: ,,Ik ben geen puzzelmens. Ik zoek boeken die lekker lezen, waarin de sfeer tot zijn recht komt, de personages aanspreken. Het plot vind ik dan minder belangrijk. Berry is de plotman.’’
Als Esther nieuwe scènes heeft geschreven, past Berry ze in het verhaal in. Hij breidt desnoods het plot uit om er plaats voor te maken. Dat gaat niet zonder discussie. Kan die scène wel, is het plot nog geloofwaardig, past de puzzel? Wie heeft dan het laatste woord?
Ze lachen en wijzen naar elkaar. ,,Wij hebben allebei geen geldingsdrang,’’ meent Esther. ,,Het gaat om het doel, het boek. En we hebben respect voor elkaars sterke punten.’’
,,Als ik een wending beschrijf en Esther heeft er geen goed gevoel bij, dan word ik wel eens teruggestuurd,’’ bekent Berry grinnikend.
Esther: ,,Het versnelt het proces van schrijven als we met z’n tweeën werken. Ik heb wel eens dagen, weken, zitten verlummelen omdat ik niet wist hoe het verhaal verder moest. Daar wil ik eigenlijk helemaal niet mee bezig zijn.’’
Berry weer: ,,Ik probeer het plaatje compleet te houden. Een boek kan nog zo goed geschreven zijn, als het plot niet deugt, hoeft het voor mij niet. Dan vind ik het geen goede thriller.’’
,,En dat maakt mij dus niets uit,’’ valt Esther in.
Chaos begon voor Esther Verhoef met de docufilm Warriors Bosnia, maar daarmee waren Esther en Berry er nog lang niet. Gesprekken met vrienden in Nederland en in hun nieuwe Franse woonplaats vulden details in. Vooral de Engelse vrienden in Frankrijk konden helpen, omdat de ik-persoon een Engelsman is. ,,Van de gesprekken met onze vrienden leer je allerlei dingen die je in het boek kunt gebruiken. Dat vind ik toch de meerwaarde van een boek. Als een lezer denkt: hé, dat wist ik niet,’’ aldus Berry. Maar uiteindelijk zijn ze toch zelf op het vliegtuig en in de auto gestapt om Chaos zo authentiek mogelijk te kunnen schrijven.
Esther: ,,We zijn voor Chaos in Mexico, Barcelona en Baskenland geweest. We hebben in februari een paar dagen in een appartement gezeten dat we in het boek hebben gebruikt. Esther, je kan geen bier krijgen in een McDonalds, krijg ik dan van een Nederlandse vriendin te horen. In die McDonalds wel, zeg ik dan. Dat hebben we daar zelf besteld. Dat geeft voor mij meerwaarde aan het boek.’’
Inmiddels is Esther al weer bezig met een nieuwe psychologische thriller. Die schrijft ze alleen. Maar daarnaast zijn zij en haar man als duo gevraagd een serie te maken over een privé-detective. ,,Kortere verhalen van een pagina of 160. Snelle plots over een 26-jarige vrouw. Dat doen we wel samen, maar dat is meer voor jou,’’ zegt ze tegen haar man.
,,Ja ik heb er veel zin in. Leuk om te doen. Je kan het personage laten groeien. Je hoeft het niet in een keer neer te zetten,’’ zegt Berry.
Maar krijgt Esther het dan niet te druk? Chaos net af, een psychologische thriller, de serie en al weer ideeën voor een nieuwe Escober? ,,Schrijven is een must voor Esther,’’ denkt Berry.
Esther: ,,Ik sta meestal om een uur of twaalf op. Mijn kop thee drink ik achter de computer op. Dan is het ’s middags kindertijd, vervolgens eten, kinderen naar bed. Dan duik ik mijn hok in. Schrijven is voor mij geen werken.’’