Met een boek in een hoek

Met een boek in een hoek

Ik heb mijn wens vorige week - dat het maar een fraai jaar mag worden, waarin iedereen om onverklaarbare redenen ineens boekenliefhebber en –verzamelaar wordt – nog niet geuit of prompt staat in Het Parool dat de Amsterdamse boekhandel het zo goed doet; ik lees dat Van Rossum enorm gaat uitbreiden; dat de nieuwe Scheltema groter wordt dan het Paleis op de Dam; ik hoor dat het bij de Linnaeusboekhandel altíjd druk is…

Zo’n wensenlijstje blijft doorgaans – net als goeie voornemens – toch vaak steken bij, nou ja, de wens. En ineens vliegen de vierkante meters uitbreiding je in de krant om de oren, wauw! Het jaar is nog jong, maar dit is toch wel de opsteker van de maand. Met mijn carrière als fietsverhuurwinkelierster in Valencia wacht ik nog eventjes. Het mooie weer loopt niet weg daar. En laten we nou eens heel eerlijk zijn: wat is er fijner dan om je aan het einde van de dag, wanneer alle taken zijn gedaan, met een manuscript, een boek, een e-reader, neer te vleien in een luie stoel en de draad op te pakken van andere werelden en levens en verhalen? Met niets kom je zo ver als met een boek, dat mogen we toch wel stellen. Met een grote vrijheid bovendien, want de woorden sturen je, het beeld verzin je er zelf bij. Heel. Erg. Fijn.

Hoe ideaal dus: als uitgever heb je de manuscripten voor het uitkiezen en meer dan je ooit zult kunnen lezen, maar het verveelt nooit. Ook in vakanties manuscripten lezen voelt niet als corvee. Het is bijna zoiets als ademhalen, dat gaat ook vanzelf. Soms een leespauze van een paar weken inlassen is zeer aan te bevelen (stoppen met ademhalen daarentegen is een slecht plan), maar onherroepelijk komt weer het moment dat ik denk ‘nu móét ik lezen’ en dóór, daar ga ik weer. Er is namelijk weinig zo leuk als een manuscript lezen en tot het besef komen ‘dit is iets, ik heb iets te pakken’. Er is ook weinig zo erg als vervolgens een ander er met het manuscript van tussen zien gaan, maar dat is allemaal onderdeel van het spel. Je kunt niet altijd boven op die Olympus zitten, dat uitzicht gaat vervelen, hoe mooi ook.

Wat ik wel eens jammer vind is dat ik zelden toekom aan herlezen. Thuis heb ik stuk gelezen kinder- en jeugdboeken staan, bij elkaar gehouden met lijm, plakband en touwtjes. En als driejarige schijn ik onafscheidelijk te zijn geweest van Het beest met de achternaam van Annie M.G. Schmidt. Het lijkt mij dat ik die verhalen toen nog niet zelf las, maar het moest en zou wel overal mee naartoe, zodat er op elk gewenst moment uit voorgelezen kon worden, telkens maar weer. En ik vond iets heel geruststellends en gezelligs aan het omslag met dat meisje op de kop van het beest, dat daar knus tussen zijn hoorns zit te grinniken.

De toewijding was er toen al! Gek dat ik er nog een paar lange decennia over zou piekeren wat ik toch in godsnaam met mijn leven zou aanvangen. Maar dat is weer voer voor een volgende keer.

Nelleke Geel