Thrillerschrijvers bloggen: Schrijfvakantie (95)

Ik heb heel andere associaties bij het woord schrijfvakantie: schrijven tijdens je vakantie. Of beter gezegd: schrijven in een vakantie-achtige setting. Er worden heel wat schrijfvakanties georganiseerd, zo leert Google. In Nederland, maar in het buitenland schrijven is natuurlijk het leukst, het liefst daar waar de zon schijnt (Andalusië! Marokko! Toscane!). Ontbijten in de zon, beetje schrijven, siësta, over je eigen teksten en die van je medecursisten discussiëren en ’s avonds met z’n allen wijntjes drinken bij het kampvuur. Zo stel ik het me in ieder geval voor.

Een mooi plaatje, maar ik ben nog nooit op een schrijfvakantie geweest. Ik ben namelijk niet zo goed in of met groepen. Of nou ja, een paar dagen lang met onbekende mensen doorbrengen vind ik, eh, een uitdaging. Het komt allemaal door de verplichte werkweekreis die we moesten maken in havo vier. Je kon kiezen uit: zeilen, zeilen en zeilen. Ik ging dus zeilen. Samen met twee schoolvriendinnen meldde ik me aan voor een zeilreis op een skûtsje langs de Wadden. Onze school was zo groot dat er ook veel leerlingen meegingen die ik niet kende. De week was een hel. Terwijl de rest van de groep vrolijk tot diep in de nacht op het dek biertjes dronk, lag ik in mijn smalle bedje te bidden dat het einde van de week snel zou naderen.

Absoluut dieptepunt was de dag dat het stormde en ik in pyjama, kleding en regenpak op het dek iets ingewikkelds moest doen met touwen en masten. Ik heb het nog nooit zo koud gehad. Ook tijdens mijn studies journalistiek en kunstgeschiedenis moest ik eraan geloven. Naar Florence, naar Londen, naar Berlijn. Die groepsprocessen, ik kan er gewoon niet tegen! Dat je zo afhankelijk bent van anderen en steeds op ze moet wachten. Alle beslissingen duren irritant lang en zijn eindeloos ingewikkeld. “ Wat gaan we eten?” “O maakt mij niet uit.” “Nee, mij ook niet.” “ Hier bij de pizzeria maar dan?” “Nee, ik lust geen pizza.” “Hier dan?” “Nee, hier hebben ze niks vegetarisch.” Voor je het weet ben je vier uren verder en je honger voorbij.

Waar was ik? O ja, ik wil dus onbekende mensen niet opzadelen met mijn onkunde om me in hun gezelschap te gedragen. Ik ben namelijk wel fan van schrijfvakanties, of schrijfcursussen. Zelf heb ik er twee gevolgd en er ongelooflijk veel van geleerd. Nu was ik trouwens net aan het googelen op schrijfvakantie en kwam ik een schrijfretraite tegen. Dat lijkt me wel wat! Ver weg van alle dagelijkse beslommeringen en alleen maar schrijven, schrijven, schrijven.

Ingrid, schrijven is fijn wanneer je in een flow zit, maar wat doe je als je vastloopt?

Anita Terpstra