Zosjtsjenko begint al op jonge leeftijd met het schrijven van korte droog-humoristische en satirische verhalen, aanvankelijk onder invloed van Maupassant. In 1921 wordt hij lid van de spraakmakende literaire broederschap Serapionbroeders. In de jaren twintig en dertig verwerft hij grote populariteit met zijn Švejk-achtige verhalen, ook in het buitenland. Hij werkt vaak volgens het "skaz"-procedé: een halfgeletterde verteller die verschillende taalniveaus door elkaar gebruikt, te pas en te onpas doorspekt met Sovjet-leuzen. Zostsjenko was in die jaren van enerzijds modernisme en anderzijds Marxisme een van de weinige schrijvers die in de taal van het volk schreef, over dingen die hen direct raakten en om wiens werk je nog kon lachen. 

Pogingen uit de jaren dertig om zich aan te passen aan het socialistisch realisme kunnen als mislukt worden beschouwd maar Zosjtsjenko overleeft de terreur van die tijd. Daarna begint hij ook grotere, meer experimentele werken te schrijven. Zijn zwartgallige, in 1943 gedeeltelijk in het tijdschrift Oktjabr verschenen zelfanalyse Voor zonsopgang valt niet in de gratie bij de CPSU en krijgt felle kritiek van Andrej Zjdanov. Zosjtsjenko wordt een "verderfelijke Freudiaan" genoemd. Zijn werken mogen niet meer gedrukt worden en vanaf 1946 publiceert hij enkel nog feuilletons en kinderboeken. 

Zosjtsjenko leeft na de oorlog lange tijd in kommervolle omstandigheden. Pas na de dood van Stalin in 1953 werd hij gerehabiliteerd. Hierdoor kon in 1956, twee jaar voor zijn dood, nog een band met verzameld werk worden uitgegeven.

Bron: Wikipedia