Blogpost:
Debbie
Een combinatie van passies
Op dit moment hebben we drie honden in huis. Dwergpoedeltje Japie vond ik vijf jaar geleden in een hondenkennel in het asiel waar ik toen vrijwilliger was. Hij stond best vrolijk, maar ook onzeker tegen een muur aan te blaffen. Stekeblind was het mannetje. En zo klein. Ik plukte hem uit die kennel, hield hem in mijn armen en stapte de stadsbus met hem in, naar huis. Naamloos, want dolend op straat gevonden, leeftijdsloos, want geen paspoortje in zijn verder goed gevulde rugzakje. De dierenarts schatte hem op 10+, wat zoveel betekent als 'oud, geen idee hoe oud'. We riepen 'apie' om hem te lokken en dat verbasterde naar Japie. Het ongewenste vondelingetje had een naam. Hij wilde niet op gras lopen en snapte niets van hondenbrokken. Hij plaste op de stoep en at boterham met smeerworst. Zijn lange nagels en wereldvreemdheid deden vermoeden dat hij ergens als schoothondje bij een oud baasje hoorde en na diens overlijden op straat is gezet door een familie die dit deel van de erfenis niet op waarde wist te schatten.Een halfslachtige poging om hem te plaatsen bij een nieuw baasje mislukte en daar waren we stiekem erg blij door. Niet wetende dat hij ons de volgende vijf jaar aan huis gekluisterd zou houden. Japie was duidelijk zo tevreden met zijn nieuwe thuis en baasjes dat hij niet van plan was om dat weer los te laten. Altijd blijft een van ons thuis, alhoewel we tegenwoordig een hondensitter inhuren. Die zit op de bank, leest en Japie is tevreden.
Als uitstekend mislukt product van de broodfokindustrie bezat Japie een aantal zalige minpunten. Zijn blindheid is een erfelijke oogziekte en zijn allergie is een typische poedelaangelegenheid. Zijn falende nieren dankt hij aan zijn ouderdom (momenteel 15+) en zijn blauwgrijze, blinde ogen vermommen zijn erfelijke blindheid als ouderdomsblindheid. Onze bankrekening huilt tranen met tuiten, de dierenarts boekt de volgende vakantie. Japie zit tevreden op de arm.
Galgo Espagnol (Spaanse windhond) Omar belandde vier jaar geleden bij ons in huis, als pleeghond. Na een half jaar stopten we met die schijnvertoning, tekenden de adoptiepapieren, waarna Omar spontaan een ernstige longontsteking kreeg. Twee maanden later en duizend euro lichter hadden we een gezonde, doch vermoeide hond en een serie X-plaatjes van hondenlongen in alle stadia van ontsteking, de laatste keurig schoon en met een stempel 'ok' erop. Omar schudt sinds die tijd uit elkaar van angst bij de dierenarts, je hoort zijn tanden drie deuren verderop klapperen. Een half jaar geleden moest hij onder narcose om een naar groeisel waarin onrustige cellen waren gevonden te laten verwijderen. In de weken daarna moest hij in een hondenpyjama lopen om de hechtingen te beschermen. Dat was het moment dat we besloten deze voorheen schichtige en wegloperige hond, los te gooien en te vertrouwen. Vanuit de gedachte dat hij zich in een zwart-wit geblokte pyjama vast niet in de wijde wereld durft te vertonen (hondengedrag 101 wordt hier terzijde geschoven). Het is de braafste hond allertijden sinds dat moment. Zat zijn branie in die bobbel?
De derde hond in huis is een pleeghond (er is hier een patroon merkbaar, ik weet het en negeer het), ook een Galgo Espagnol. We vragen aan de stichting waar wij pleeggezin voor zijn altijd een kalme, liefst wat oudere hond, omdat dat het beste past bij de hoogbejaarde Japie, de twee hoog- en nog hogerbejaarde katten Frits en Granny Weatherwax (de een blind, de ander een wrak) en heer van stand Omar. We kregen Mali. Wat een schatje. Toen ze nog moe was van de reis. Het eerste slachtoffer was een Engelstalige editie van James Dashners Scorch Trials. Ik zat te werken achter de computer of was tv aan het kijken en hoorde op de achtergrond wel een gezellig en huiselijk geknaag, maar herkende niet de ernst van de zaak. Ernstig aangetast in uiterlijk, maar volledig leesbaar staat er nu een verminkt pocketje in mijn kast. Een waardevolle les: laat Mali nooit uit zicht.
Omars boekenschade richtte hij met het andere eind van het spectrum aan: hij tilde zijn poot op tegen de boekenwand. Met 70 centimeter schofthoogte kon hij zo'n 3 tot 4 planken hoog bereiken inclusief alles daaronder. Een machtige schreeuw deed hem afknijpen. Alle boeken hebben het overleefd, ik heb gedept, gepoetst, gelucht en verfrist. Omar woonde net een paar dagen bij ons in huis, het eerste huis waarin hij ooit heeft geslapen. Na een week snapte hij dat baas blijer is en minder schreeuwt als hij tegen het bronmateriaal van een boek plast, een boom.
Japie en de katten vormen een andersoortige bedreiging voor het lezen en de boekenmanie. Ze veroorzaken samen met de boeken een schaarste van een bepaald ingrediënt: de schoot. Men aast er met zijn allen op en er is maar plek voor een enkeling. Kat Frits vindt het geen enkel probleem om zijn forse lijf bovenop het gelezen boek te deponeren. Ongeinteresseerd luistert hij je gemopper aan, ronkend van plezier. Japie trapt, met zijn iets teerder gestel, ongeduldig tegen de harde kantjes van dat onding op schoot. Rondjes draaiend tot hij fijn kan liggen en het gras plat is (lees: tot baas alles aan de kant gooit en de juiste houding aanneemt).
Aangevreten boeken (door hond, konijn, rat) waaronder een boek over hondentraining, boeken waar aan de hoekjes vreemde plukjes vastgeplakt zitten (kopjes gevende kwijlende katten die net hebben staan schransen), lezende mensen met het boek hoog boven het hoofd gehouden, een bundel beest op schoot en een onnatuurlijke knik in de nek. Ongeduldige lange neuzen op zoek naar knuffels schuiven onder een gelezen boek en wippen het uit de hand van de lezer. Strijd om plank- en muurruimte tussen boeken, ingelijste beestenfoto's en een groeiende verzameling vreemdsoortige potjes. Bankbiljetten die om kunnen vormen tot een nieuwe piepknuffel óf een nieuwe paperback.
De combinatie van twee passies: het is niet aan te raden.
