Een flirt van Poirot

Victoria Farkas is op het Internationaal Agatha Christie Festival in Torquay, waarvan ze iedere dag op haar eigenwijze manier verslag doet. Vandaag is het dag 5, alweer de laatste dag.

Als een volleerde Miss Marple zit ik diep weggedoken in een van de fauteuils in de bibliotheek, waar ik Sprankelend blauwzuuraan het lezen ben. Ik heb het, geïnspireerd na mijn “Hoe vermoord je iemand met een plant?”-workshop gekocht, maar leg het terzijde op het moment dat twee Poirots de bibliotheek binnenwandelen. En dan bedoel ik ook Poirots; strak in het pak, achterovergekamde haren, hoewel de linker kaal is en een strak gecoiffeerde snor.  

De heren nemen achter mij plaats en beginnen op een Monty Pythonwaardige manier met een outrageous accent een geanimeerd gesprek. Uiteraard draai ik mijn hoofd een kwart zodat ik met de Poirotswannabe’s kan meeluisteren. Aan de tongval te horen hebben we hier met een Duitse en een Franse Poirot te maken. Ze keuvelen wat over het Agatha Christie Festival, bespreken de beste restaurants in Torquay en de plekken en workshops die ze nog willen bezoeken en na een tijdje meegeluisterd te hebben, dwalen mijn gedachten af naar de afgelopen dagen op het Festival.

Ik heb geleerd dat Agatha Christie, naast het hebben van een flink aantal moorddadige grey cells, humoristisch en romantisch was. Eén verhaal dat John Ridson, een vriend van de familie, eerder die week vertelde, heeft mij vooral diep getroffen. ‘In haar jeugd was Agatha bevriend met Amyas Boston. Na hun tienerjaren gingen beiden hun eigen weg. Toen Agatha ruim de zestig was gepasseerd, ontving ze van hem echter het verzoek om na al die tijd bij te praten. Ze weigerde, simpel omdat ze wilde dat hij haar zou herinneren als een mooi tienermeisje en niet als een zestiger met overgewicht.’

Maar ik heb ook geleerd dat ze niet van afstoffen hield of van het geven van de opdracht aan haar huishoudsters daarvan. Dat ze doosjes uit de hele wereld verzamelde, niet op Greenway haar boeken schreef en dat zij en haar familie van bijzettafeltjes, tapijten, schilderijen en luciferdoosjes hielden. Mijn Poirottelling staat, inclusief de twee heren achter me, op zeven, waarvan er slechts één officieel door het Festival is ingehuurd. Van deze zeven besnorde heren had ik van een van hen sjans. Nee, ik vertel niet welke het was, maar ik denk dat ik rustig kan aannemen dat niet veel vrouwen kunnen vertellen dat ze een flirt van Poirot hebben gekregen. Hij vroeg me of ik volgend jaar terugkom en aangezien ik nog lang niet alles van haar verhalen weet, knikte ik. Volgend jaar wordt het Festival groots gevierd, omdat het dan 125 jaar geleden is dat Ahatha Christie in Torquay geboren werd. En daar wil ik bij zijn.

Ik heb tijdens dit Festival zo’n vijfentwintig Agatha Christie-mijlen gelopen om mee over het leven en haar verhalen van de Granddame van de Misdaad te leren. In het centrum van Torquay hield ik een Miss Marpletelling en kwam daarbij uit op negen, maar in tegenstelling tot de Poirotpersonages waren deze dames gewoon zichzelf. Gekleed in een tweedjasje en tweedrok met in hun handen een handtasje waren de Engelse dames zich waarschijnlijk niet bewust van het feit dat ze met hun outfit eng dicht in de buurt van Miss Marple kwamen.

PS. Ik zal me aan mijn belofte houden, monsieur Poirot, en volgend jaar een paar houten klopjes voor u meenemen.