Blogpost:
Het zilveren meisje
Gratis en vrijblijvend boeken uitzoeken: het leescafé, een gruwelijke verslaving
Een gruwelijke verslaving, omdat, nou ja, zeg maar, ik geen maat kan houden, ik overdoseer mezelf, en ik trek anderen er in mee... Het is heel slecht van me, ik weet het. Ja, ik ben schuldig.
Het moet een paar maanden geleden zijn, drie hooguit, het was een mooie zondag, ik ging fietsen, mijn gebruikelijke ronde, totdat..
Daar! Wat staat daar voor bord? Ik moest er toch langs, even kijken. Leescafé. Leescafé? Hoezo leescafé?
En waarom weet ik daar HELEMAAL NIKS vanaf?
Dat moest niet mogen. Resoluut keer ik mijn fiets, volg de borden,
hier moet het zijn..
Goedkeurend bekijk ik het oude gebouw, en ik besefte me dat ik nu eindelijk zo'n gebouw van binnen kon gaan zien, en dat wilde ik, dus ik duwde, niets vermoedend, er wás nog niks aan de hand, de deur open.
Had ik het maar nooit gedaan.
Ik stapte binnen, ik zag een leestafel, en verder, niet geheel onverwacht, boeken. Niet zomaar wat boeken, nee, rijen kasten vol met boeken. Of dit mijn eerste bezoek was (ja), ik kreeg een rondleiding.
En toen ging het mis. Op dat moment voelde ik me afglijden, wist ik dat ik verloren was, wist ik dat ik tussen al deze boeken, er waren zelfs nog meer kamers (?!!), dat ik hopeloos, reddeloos, als een leesverslaafde, die diagnose, alleen maar versterkt was. Ik verdronk. Ik voelde me wegzakken tussen die talloze boeken, die letters meer dan er sterren zijn, die auteurs, gestorven en levend, debuterend en bekend, legendes en in opspraak, even stokte mijn adem.
Na sluitingstijd, ik had natuurlijk geen tas bij me (hoe kon ik het weten), kletterde ik huiswaards, met 7 boeken in een gekregen supermarkttas (blijkbaar waren zij wel voorbereid..), en stortte ik mijn huis later binnen. Nauwelijks ademhalend, met rood aangelopen hoofd, kriebels in mijn buik, raasde ik, als een manische, tegen mijn moeder over 'Wáárom heb je dit mij niet eerder verteld?!!.
Dat was de eerste keer. De eerste keer vóór alle volgende keren. Ik ben er nu zeker vijf keer geweest. Het loopt uit de hand. Vandaag heb ik mijn moeder meegenomen. Het beviel, en ze zou er vaker heen willen. Precies wat ik hoopte, precies volgens plan, ik wist het, het móést wel werken, dat kon niet anders. Mijn gruwelijk meesterplan.
En dat was vandaag. Ik ben nu goed en wel een uur thuis. En nu schrijf ik dit. Me realiserende dat het hek werkelijk van de dam is. Ik weet niet eens met zekerheid te zeggen of de dam nog wel te herkennen is als zodanig, onder mijn leeswoede, onder mijn woordverlangen, onder mijn gènredorsten die, nee, ik denk het ook niet, inmiddes niet meer te stillen zijn.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de boekhandel, de bibliotheek, ínternet..
Ja, ik weet, vanaf nu zal het enkel en alleen maar verergeren.
Ik ben Sanne.
En ik ben verslaafd.
Ik ben verslaafd en ik zal lezen totdat ik daar niet meer toe in staat ben,
of het aan mijn brein, mijn geest of mijn ogen zal liggen, maakt me niet zoveel uit.
Zou me een ezelsoor wezen, eerlijk gezegd.
Ik lees, dus ik leef.
Wordt vervolgd.
